ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ခရစၥမတ္ပါ

ကြ်န္ေတာ္ ပထမႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္း(အဂၤလိပ္စာ) ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ေရးသားျပန္ဆိုခဲ့ျပီး The Best English မဂၢဇင္း ဒီဇင္ဘာ (၂၀၀၃) မွာ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ စာမူပါ။

        “ငါ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး” ဟု အဘုိးအိုက ေျပာသည္။ သားေရလို ရံႈ႕တြေနသာ ပါးျပင္ထက္သို႕ မ်က္ရည္တစ္စက္ လိမ့္ဆင္းလာသည္။ “ ငါလည္း အသက္ၾကီးလာျပီ။ ေနာင္ဆုိ မင္းကို ေစာင့္ေရွာက္နုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြာ”

        မြန္စီယာဂ်ဴပရီအမည္ရွိ ေခြးကေလးကေတာ့ ေခါင္းကေလးေစာင္းငဲ့ကာ သူ႕သခင္ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနပါသည္။ သူ႕သခင္ ဘာေတြေျပာေနတာပါလိမ့္။

        “ငါ့ကိုငါေတာင္ မေစာင့္ေရွာက္နုိင္ေတာ့ဘူးကြာ။ မင္းကိုမင္း ဂရုစိုက္ပါေတာ့” အဘုိးအိုက လည္ေခ်ာင္းရွင္းသည္။ အိပ္ကပ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပုဝါကိုထုတ္ကာ ခပ္ျပင္းျပင္း ႏွပ္ညွစ္လုိက္သည္။

        “ငါလည္း မၾကာမီမွာပဲ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ေျပာင္းေရြ႕ရေတာ့မွာ။ မင္း ငါနဲ႕အတူ လုိက္ေနလို႕မရေၾကာင္း ေျပာရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ မင္းသိတဲ့အတုိင္း သူတုိ႕ဆီမွာ ေခြးေတြကို ေနခြင့္မျပဳဘူးေလ” အသက္ၾကီးလာ၍ ခါးကိုင္းေနျပီျဖစ္ေသာ အဘိုးအိုက မြန္စီယာ ဂ်ဴပရီထံသို႕ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားျပီ ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။

        “မစိုးရိမ္ပါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ ငါတို႕ အိမ္တစ္အိမ္ ရွာၾကမယ္ေလ။ မင္းအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ အိမ္တစ္လံုးေတာ့ ေတြ႕ေကာင္းပါရဲ႕ကြာ” ထို႕ေနာက္ ေနာက္မွရေသာအၾကံကို ေျပာဆိုလုိက္ျပန္သည္။ “မင္းလို ရူပါေကာင္းပံုမ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ ဘယ္လုိမွ ဒုကၡမေရာက္နုိင္ပါဘူးကြာ။ မင္းလို ေခြးေကာင္းေခြးသန္႕ကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူက ဂုဏ္ေတာင္ယူလိမ့္ဦးမယ္”

        မြန္စီယာဂ်ဴပရီက သူ႕အျမီးကို ခက္ခက္ခဲခဲ လႈပ္ရမ္းလိုက္ျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ၾကြားၾကြားဝင့္ဝင့္ႏွင့္ လူးလာေခါက္တုံ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနပါသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အဆီသုတ္ အစာရနံ႕ႏွင့္အတူ အဘိုးအုိ၏ ရင္းႏွီးေနျပီးသား ကတိုးနံ႕သင္းသင္းတို႕က ေခြးကေလးအတြက္ အနံ႕ခံ ေကာင္းလို႕ေနသည္။ သို႕ရာတြင္ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕မႈ တစ္ဖန္ေပၚေပါက္လာပါသည္။ သူ႕အျမီးကို ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ကုတ္ေနျပီး ျငိမ္သက္စြာရပ္ေနသည္။

        “ဒီကိုလာေလ” အဘိုးအိုက ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ခက္ခက္ခဲခဲ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လိုက္ျပီး မြန္စီယာဂ်ဴပရီကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာ လွမ္းဆြဲလုိက္ပါသည္။ ေခြးကေလး၏လည္ပင္းမွာ အနီေရာင္ လည္စည္းဖဲၾကိဳးကို ခ်ည္ေႏွာင္လို္က္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ စာတုိေလးတစ္ရြက္ကို ဖဲၾကိဳးတြင္ တပ္ဆင္လိုက္သည္။ စာတိုေလးက ဘာေတြေျပာေနတာပါလိမ့္ဟု မြန္စီယာဂ်ဴပရီ သိခ်င္ေနမိသည္။

        “ဒီလိုေရးထားတယ္”ဟု အဘိုးအိုက က်ယ္ေလာင္စြာ ရြတ္ဖတ္ျပပါသည္။ “ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ခရစၥမတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ မြန္စီယာဂ်ဴပရီပါ။ နံနက္စာအတြက္ ၾကိတ္နယ္ထားတဲ့ အာလူးနဲ႕ အသားအခ်ိဳ႕ကိုၾကိဳက္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ တစ္ေန႕ ႏွစ္ၾကိမ္စားပါတယ္။ အတံု႕အလွည့္အေနနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ သစၥာအရွိဆံုးမိတ္ေဆြ ျဖစ္ေစရပါမယ္”

        “ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး…” မြန္စီယာဂ်ဴပရီ စိတ္ညစ္သြားပါသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားက ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးေနသည္။ ဘာေတြမ်ား ဆက္ျဖစ္မည္မသိေပ။

        အဘိုးအိုက လက္ကို္င္ပုဝါျဖင့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ နွပ္ညွစ္လိုက္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ထလုိက္ပါသည္။ အေပၚကုတ္အကၤ် ီကို ၾကယ္သီးတပ္ကာ ေခြးခ်ည္ထားေသာၾကိဳးကို လွမ္းဆြဲလုိက္ျပီး “ဒီကုိလာ သူငယ္ခ်င္း”ဟု ၾကင္နာစြာ ေျပာလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အိမ္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ေအးျမေသာေလေတြက ခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္ခတ္ေနသည္။ ေခြးကေလးကိုဆြဲေခၚကာ အိမ္အျပင္သို႕ ထြက္လုိက္ပါသည္။ ေနဝင္သြားပါျပီေကာ…မြန္စီယာဂ်ဴပရီ အင္တင္တင္လုပ္ေနသည္။ သူ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ေပ။

        “ငါ့ကို ပိုဒုကၡေရာက္ေအာင္ အလုပ္ပါနဲ႕ကြာ။ အျခားလူေကာင္းတစ္ဦးနဲ႕ ေတြ႕ေစရမယ္လို႕ ကတိေပးပါတယ္”

        ထိုလမ္းကေလးမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါသည္။ အဘိုးအိုႏွင့္ ေခြးကေလးတို႕သည္ ေအးျမေသာ ေဆာင္းေလေအးထဲသို႕ တိုးဝင္ကာ ေရွ႕ဆက္လမ္းေလွ်ာက္ေနပါသည္။ ႏွင္းေတြ က်စျပဳလာပါျပီ။

        အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ဝိတိုရိယေခတ္က အိမ္ေဟာင္းတစ္လံုးကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ပါသည္။ သစ္ပင္မ်ားက အိမ္ၾကီးကို ဝန္းရံေနျပီ ေလေၾကာင့္ယိမ္းႏြဲ႕ကာ တဝီဝီျမည္ေနပါသည္။ ခ်မ္းေအးလွသျဖင့္ ခုိက္ခုိက္တုန္ေနရွာေသာ အဘိုးအိုႏွင့္ ေခြးကေလးတို႕သည္ ထုိအိမ္ဆီသုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ျပတင္းေပါက္တုိင္းတြင္ ခပ္မွိန္မွိန္ မီးသီးမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္။ အသံကို ထိန္းခ်ဳပ္သီဆိုေနေသာ ခရစၥမတ္ေတးသံမ်ားက ေလႏွင့္အတူ ပ်ံလြင့္လာပါသည္။

        “ဒီအိိမ္က မင္းအတြက္ သင့္ေတာ္ပါတယ္ကြာ” အဘိုးအိုက ေျပာမထြက္ေသာစကားျဖင့္ ေျပာရရွာသည္။ သူသည္ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ ေခြးကေလးကို ၾကိဳးျဖည္ေပးလုိက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အသံမျမည္ေစရန္ ဝင္းတံခါးကို ျဖည္းျဖည္းဖြင့္လိုက္သည္။ “ကဲ ဆက္သြားေတာ့၊ ေလွကားေပၚတက္ျပီး အိမ္တံခါးကို လက္နဲ႕ကုတ္လိုက္ပါ”

        မြန္စီယာဂ်ဴပရီက အိမ္ၾကီးဆီ ၾကည့္ေနရာမွ သူ႕သခင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ အိမ္ဆီသို႕ မ်က္နွာမူလိုက္သည္။ သူနားမလည္ေပ။ “ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး…”

        “ဆက္သြားေလ”ဟု အဘိုးအိုက တုိက္တြန္းပါသည္။ “ငါဟာ မင္းအတြက္ အသံုးမဝင္ေတာ့ပါဘူးကြာ”ဟု အဘိုးအုိက အသံခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ “ကဲ…သြားေတာ့ကြာ”

        မြန္စီယာဂ်ဴပရီ စိတ္ထိခိုက္သြားပါသည္။ သူ႕သခင္ သူ႕ကိုမခ်စ္ေတာ့ဟု ထင္ျမင္ေနမိသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူ႕သခင္က သူ႕ကိုခ်စ္ခင္ျပီး ေနာက္ထပ္ဂရုမစိုက္နုိင္ေတာ့တာကိုေတာ့ နားမလည္ရွာေပ။ ေခြးကေလးက အိမ္ဆီသို႕ ျဖည္းေလးစြာသြားျပီး ေလွကားေပၚ တက္လုိက္ပါသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို လက္ေခ်ာင္းျဖင့္ ကုတ္လုိက္ပါသည္။ “ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး…”

        ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္သို႕ ေလွ်ာက္သြားေသာ သူ႕သခင္ကို ျမင္လိုက္၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အိမ္ထဲမွ လူတစ္ဦးက တံခါးလက္ကိုင္ဖုကို လွည့္လိုက္ပါသည္။ ကေလးငယ္တစ္ဦး ထြက္လာသည္။ အိမ္တြင္းမွ အလင္းေရာင္မ်ားက တံခါးေပါက္အတုိင္း ျဖာဆင္းလာပါသည္။ လူငယ္ေလးက မြန္စီယာဂ်ဴပရီကုိ ျမင္ေသာအခါ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေျမွာက္လုိ္က္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါသည္။ “အို…ေခြးကေလးဗ်၊ ေမေမနဲ႕ေဖေဖ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး ဘာလက္ေဆာင္ယူလာလဲဆိုတာ လာၾကည့္လွည့္ပါဦးဗ်”

        သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္မွ အဘိုးအိုက မ်က္ရည္အဝိုင္းသားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္ေလး၏မိခင္က စာကိုဖတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ မြန္စီယာဂ်ဴပရီကို အိမ္တြင္းသို႕ ၾကင္နာစြာေခၚသြားသည္။ အဘိုးအိုက ျပံဳးလုိက္ျပီး ေအးျမစြတ္ဆုိေနေသာ ကုတ္ အကၤ်ီ လက္ျဖင့္ မ်က္ရည္သုတ္လိုက္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ “ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ခရစၥမတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ”ဟု တီးတိုးရြတ္ဆုိရင္း အေမွာင္ထုအတြင္းသို႕ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့သည္။

Christmas is not in tinsel and lights and outward show.
The secret lies in an inner glow.
It's lighting a fire inside the heart.
Good will and joy a vital part.
It's higher thought and a greater plan.
It's glorious dream in the soul of man.

~ Wilfred A. Peterson

ခရစၥမတ္ဆိုတာ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ကုလားေရႊြ၊ မီးအလွေတြနဲ႕ အျပင္ပန္း အသြင္သ႑ာန္မွာ မရွိပါဘူး။

ခရစၥမတ္ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ဟာ အတြင္းပိုင္းမွာ ခမ္းနားေတာက္ပစြာ  ရွိေနတာပါ။

ခရစၥမတ္ဟာ ႏွလံုးသားအတြင္းမွာရွိတဲ့ မီးလင္းဖိုကို မီးညွိေပးတဲ့အရာပါ။

စိတ္ေစတနာေကာင္းျခင္းနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ အေရးၾကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပါ။

ခရစၥမတ္ဆိုတာ ပိုျပီးျမင့္မားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြအတြက္နဲ႕ ပိုျပီးေကာင္းမြန္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ခရစၥမတ္ဆိုတာ လူတစ္ဦးရဲ႕ အသည္းႏွလံုးအတြင္းမွာရွိတဲ့ မြန္ျမတ္ေကာင္းမြန္တဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္အတြက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနလင္းေအာင္

www.naylinaung1.blogspot.com

www.facebook.com/authornaylinaung

Merry Christmas, My Friend

By Christa Holder Ocker

     "I will never forget you," the old man said.  A tear rolled down his leathery cheek.  "I'm getting old.  I can't take care of you anymore."

     With his head tilted to one side, Monsieur DuPree watched his master.  "Woof, woof! Woof, woof!"  He wagged his tail back and forth, wondering, What's he talking about?

     "I can't take care of myself anymore, let alone take care of you."  The old man cleared his throat.  He pulled a hankie from his pocket and blew his nose with a mighty blast.

     "Soon, I'll move to an old-age home, and, I'm sorry to say, you can't come along.  They don't allow dogs there, you know."  Bent over from age, the old man limped over to Monsieur DuPree and stroked the dog's head.

     "Don't worry, my friend.  We'll find a home.  We'll find a nice new home for you."  As an afterthought he added, "Why, with your good looks, we'll have no trouble at all.  Anyone would be proud to own such a fine dog."

     Monsieur DuPree wagged his tail really hard and strutted up and down the kitchen floor.  For a moment, the familiar musky scent of the old man mingling with the odor of greasy food gave the dog a feeling of well-being.  But then a sense of dread took hold again.  His tail hung between his legs and he stood very still.

     "Come here."  With great difficulty, the old man knelt down on the floor and lovingly pulled Monsieur DuPree close to him.  He tied a ribbon around the dog's neck with a huge red bow, and then he attached a note to it.  What does it say? Monsieur DuPree wondered.

     "It says," the old man read aloud, "Merry Christmas!  My name is Monsieur DuPree.  For breakfast, I like bacon and eggs - even cornflakes will do.  For dinner, I prefer mashed potatoes and some meat.  That's all.  I eat just two meals a day.  In return, I will be your most loyal friend."

     "Woof, woof! Woof, woof!"  Monsieur DuPree was confused, and his eyes begged, What's going on?

     The old man blew his nose into his hankie once more.  Then, hanging on to a chair, he pulled himself up from the floor.  He buttoned his overcoat, reached for the dog's leash and softly said, "Come here, my friend."  He opened the door against a gust of cold air and stepped outside, pulling the dog behind.  Dusk was beginning to fall.  Monsieur DuPree pulled back.  He didn't want to go.

     "Don't make this any harder for me.  I promise you, you'll be much better off with someone else."

     The street was deserted.  Leaning into the wintry air, the old man and his dog pushed on.  It began to snow.

     After a very long time, they came upon an old Victorian house surrounded by tall trees, which were swaying and humming in the wind.  Shivering in the cold, they appraised the house.  Glimmering lights adorned every window, and the muffled sound of a Christmas song was carried on the wind.

     "This will be a nice home for you," the old man said, choking on his words.  He bent down and unleashed his dog, then opened the gate slowly, so that it wouldn't creak.  "Go on now.  Go up the steps and scratch on the door."

     Monsieur DuPree looked from the house to his master and back again to the house.  He did not understand. "Woof, woof! Woof, woof!"

     "Go on."  The old man gave the dog a shove.  "I have no use for you anymore," he said in a gruff voice.  "Get going now!"

     Monsieur DuPree was hurt.  He thought his master didn't love him anymore.  He didn't understand that, indeed, the old man loved him very much but could no longer care for him.  Slowly, the dog straggled toward the house and up the steps.  He scratched with one paw at the front door.  "Woof, woof! Woof, woof!"

     Looking back, he saw his master step behind a tree just as someone from inside turned the doorknob.  A little boy appeared, framed in the doorway by the warm light coming from within.  When he saw Monsieur DuPree, the little boy threw both arms into the air and shouted with delight, "Oh boy!  Mom and Dad, come see what Santa brought!"

     Through teary eyes, the old man watched from behind the tree as the boy's mother read the note.  Then she tenderly pulled Monsieur DuPree inside.  Smiling, the old man wiped his eyes with the sleeve of his cold, damp coat.  Then he disappeared into the night, whispering, "Merry Christmas, my friend."