အၾကီးျမတ္ဆံုးေသာ ရတနာ

Greatest Treasure

Spiritual Story by Catherine Ingram

           ေရွးေခတ္တုန္းက တူရကီနိုင္ငံ အစၥတန္ဘူလ္ျမိဳ႕မွာ လူငယ္တစ္ဦး ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ဆင္းရဲတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အခန္းေလးတစ္ခန္းသာ ပိုင္ဆိုင္ျပီး အဲဒီအခန္းထဲမွာ စာအုပ္အနည္းငယ္နဲ႕ အိပ္ရာကုတင္ေလးတစ္လံုးသာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ညမွာေတာ့ လူငယ္ေလးဟာ တကယ္ကို ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ အိပ္မက္တစ္ခု ျမင္မက္ခဲ့ပါတယ္။
          အိပ္မက္မွာ သူဟာ ဘယ္တုန္းကမွ မေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ အီဂ်စ္နုိင္ငံ ကာရီရိုျမိဳ႕ေတာ္ရွိ လမ္းတစ္လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေၾကာင္း သိျမင္လာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းနာမည္ေတြနဲ႕ လမ္းေဘးမွာရွိေနတဲ့ အိမ္ေတြကို သူေကာင္းေကာင္း ျမင္ရပါတယ္။      

          သူ႕အိပ္မက္အျမင္အာရံုထဲမွာ သူဟာ လိပ္စာစာရြက္ေလးတစ္ခုကို ဆြဲကိုင္ရင္း အိမ္တစ္လံုးဆီ ေလွ်ာက္သြားေနပါတယ္။ သူဟာ အုတ္တံတိုင္းကာရံထားတဲ့ ျခံဝန္းထဲဝင္ျပီးေနာက္ အဓိကအိမ္မၾကီးထဲ ဝင္လုိက္ပါတယ္။ ပြင့္ေနတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္က အိမ္မၾကီးထဲမွာရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခုဆီ သူ႕ကို စြဲေဆာင္ေခၚယူျခင္း ခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ အဘိုးအိုတစ္ဦး ထိုင္ေနခဲ့ျပီး သူ႕ေဘးပတ္လည္ မလွမ္းမကမ္းမွာက လူငယ္ေလး ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးမၾကည့္နုိင္ခဲ့တဲ့ ရတနာမ်ားျဖင့္ ဝန္းရံထားေၾကာင္း ေတြ႕ရပါတယ္။

          စိန္ေတြ၊ ျမေတြနဲ႕ ပတၱျမားေတြဟာ ပိရမစ္ပံုလို ျမင့္မားစြာ စုပံုေနခဲ့တယ္။ ေရႊေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ေငြေခ်ာင္းေတြကို နံရံမွာ စီတန္းထားခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာ့တစ္ဝွမ္းမွရရွိတဲ့ အလြန္လက္ရာေျမာက္တဲ့ ေကာ္ေဇာေတြနဲ႕ လက္မႈပစၥည္းေတြဟာ သူ႕ေျခရင္းမွာ စုပံုေနခဲ့တယ္။ လူငယ္ေလးဟာ ရတနာေတြကို ၾကည့္ျပီးေနာက္ အဘိုးအိုကို တအံ့တၾသ ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ ဒီရတနာအားလံုး သူပိုင္ဆုိင္ေၾကာင္း သိျမင္လုိက္လို႕ပါပဲ။ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး သူသိခဲ့တာလဲ မသိေပမယ့္လည္း (တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ စိတ္ကူးအိပ္မက္ ရုပ္ပံုလႊာပါ) ဒီရတနာအားလံုး သူပိုင္ဆုိင္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သူ အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ေနခဲ့ပါတယ္။

         လူငယ္ေလးဟာ အိပ္မက္ကေန နိုးထလာခဲ့တယ္။ သူဟာ (သူ႕အိပ္မက္ကို) အေသအခ်ာ ယံုၾကည္လြန္းေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီေန႕မွာပဲ သူ႕ရဲ႕ရတနာေတြကို ေတာင္းဆုိဖို႕ အစၥတန္ဘူလ္ျမိဳ႕မွ ကာရီရိုျမိဳ႕သို႕ အလြန္ေဝးကြာတဲ့ခရီးကို စတင္ေလွ်ာက္လမ္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ခရီးသြားရတာ ေႏွးေကြးၾကန္႕ၾကာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေလးဟာ ဆင္းရဲတဲ့အတြက္ အစားအစာနဲ႕ ေနရာထုိင္ခင္းအတြက္ ေငြေပးေခ်နိုင္ဖို႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာျပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူဟာ ကာရီရုိျမိဳ႕သို႕ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စံုစမ္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ျပီးေနာက္ သူ႕အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းကို သူေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။

        အဲဒီလမ္းေပၚ သူေလွ်ာက္လွမ္းလိုက္တဲ့အခါ အရာရာတိုင္းဟာ သူနဲ႕ လံုးဝကို ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ေနသလိုပါပဲ။ အိမ္ေတြဟာ သူ႕အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရသလို အတိအက် တူညီပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕အိပ္မက္ထဲမွာ အဘိုးအိုတစ္ဦး အေသအခ်ာ ရွိေနသလို သူ႕ရဲ႕ရတနာေတြလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ေနရာမွာ အတိအက် ရွိေနမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႕လမ္းေၾကာင္းကို သိျမင္တဲ့အခါ သူဟာ အုတ္တံတိုင္းခတ္ထားတဲ့ ျခံဝန္းထဲဝင္လိုက္တယ္။ ျပီးေနာက္ ရတနာေတြထားတဲ့ အခန္းထဲဝင္လုိက္ကာ သူ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ေတာင္းဆိုဖုိ႕ အစီအစဥ္ ျပဳလုပ္ထားခဲ့ပါတယ္။

           အဲဒီအခန္းမွာက အဘိုးအိုတစ္ဦး ထုိင္ေနခဲ့ေပမယ့္လည္း ရတနာေတြ မရွိသလို ေရႊေတြေငြေတြလည္း မရွိပါဘူး။ ေကာ္ေဇာေတြနဲ႕ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြလည္း မရွိပါဘူး။ လူငယ္ေလးဟာ ရတနာေတြမေတြ႕ရေပမယ့္ တုန္လႈပ္မႈမရွိဘဲ အဘိုးအိုကို သူ႕အိပ္မက္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူက ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့အတိုင္း အရာရာတုိင္း အတိအက် တူညီေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥစၥာဓနေတြ ဒီအိမ္တစ္ေနရာရာမွာ ဝွက္ထားမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳျပီး အဲဒီဥစၥာေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေပးပါ။”

        အဘိုးအိုဟာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။ လူငယ္ေလးကို စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ရင္း သူ႕မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ျဖာလဲ့လာပါတယ္။ ခဏအၾကာတြင္ သူ ေျပာဆိုလုိက္တယ္။ “သိပ္ျပီး ထူးဆန္းလုိက္တာ။ အဘိုးလည္း အိပ္မက္တစ္ခု မက္ခဲ့တယ္။ မင္းနဲ႕လံုးဝကို တူညီတဲ့ အစၥတန္ဘူလ္ျမိဳ႕က လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း အိပ္မက္မက္ခဲ့ပါတယ္။”

“ဟုတ္လား။ ဆက္ေျပာပါဦးဗ်ာ။” ဒီအခ်က္အလက္ဟာ သူ႕ရဲ႕ရတနာေတြဆီ ဦးတည္ေရာက္ရွိနိုင္လိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ရင္း လူငယ္ေလးက ပန္ၾကားေျပာဆိုလုိက္ပါတယ္။  

        အဘိုးအိုက အစၥတန္ဘူလ္ျမိဳ႕မွာ လူငယ္ေလးေနထိုင္တဲ့ လမ္းကို ဆက္လက္ေျပာျပပါတယ္။ သူဟာ လူငယ္ေလးရဲ႕ အေဖနဲ႕အေမ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ၊ အလုပ္ခြင္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ရိုးရွင္းတဲ့ အခန္းနံရံမွာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း သရုပ္ေဖာ္ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။

          အဘိုးအိုက ေျပာဆိုပါတယ္။ “အဘိုးရဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ကမၻာမွာရွိတဲ့ သတၱဳေတြ၊ ေတာက္ပေနတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာအားလံုးထက္ ပိုျပီးအဖိုးထိုက္တန္တဲ့ အၾကီးျမတ္ဆံုးေသာ ရတနာဟာ အဲဒီအခန္းထဲက ကုတင္ေလးေပၚမွာပဲ ရွိေနတာတဲ့။” အဘိုးအို ဘာကိုဆုိလိုတယ္ဆိုတာ လူငယ္ေလးဟာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို နားလည္သေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္။ သူဟာ ပညာရွိ အဘိုးအုိကို ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာျပီးေနာက္ သူေနထုိင္ရာ အစၥတန္ဘူလ္ျမိဳ႕မွာပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖင့္ ရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

 www.naylinaung1.blogspot.com

www.facebook.com/authornaylinaung

Ref ;Greatest Treasure

Spiritual Story by Catherine Ingram