ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ခရစၥမတ္ပါ

ကြ်န္ေတာ္ ပထမႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္း(အဂၤလိပ္စာ) ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ေရးသားျပန္ဆိုခဲ့ျပီး The Best English မဂၢဇင္း ဒီဇင္ဘာ (၂၀၀၃) မွာ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ စာမူပါ။

        “ငါ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး” ဟု အဘုိးအိုက ေျပာသည္။ သားေရလို ရံႈ႕တြေနသာ ပါးျပင္ထက္သို႕ မ်က္ရည္တစ္စက္ လိမ့္ဆင္းလာသည္။ “ ငါလည္း အသက္ၾကီးလာျပီ။ ေနာင္ဆုိ မင္းကို ေစာင့္ေရွာက္နုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြာ”

        မြန္စီယာဂ်ဴပရီအမည္ရွိ ေခြးကေလးကေတာ့ ေခါင္းကေလးေစာင္းငဲ့ကာ သူ႕သခင္ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနပါသည္။ သူ႕သခင္ ဘာေတြေျပာေနတာပါလိမ့္။

        “ငါ့ကိုငါေတာင္ မေစာင့္ေရွာက္နုိင္ေတာ့ဘူးကြာ။ မင္းကိုမင္း ဂရုစိုက္ပါေတာ့” အဘုိးအိုက လည္ေခ်ာင္းရွင္းသည္။ အိပ္ကပ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပုဝါကိုထုတ္ကာ ခပ္ျပင္းျပင္း ႏွပ္ညွစ္လုိက္သည္။

        “ငါလည္း မၾကာမီမွာပဲ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ေျပာင္းေရြ႕ရေတာ့မွာ။ မင္း ငါနဲ႕အတူ လုိက္ေနလို႕မရေၾကာင္း ေျပာရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ မင္းသိတဲ့အတုိင္း သူတုိ႕ဆီမွာ ေခြးေတြကို ေနခြင့္မျပဳဘူးေလ” အသက္ၾကီးလာ၍ ခါးကိုင္းေနျပီျဖစ္ေသာ အဘိုးအိုက မြန္စီယာ ဂ်ဴပရီထံသို႕ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားျပီ ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။

        “မစိုးရိမ္ပါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ ငါတို႕ အိမ္တစ္အိမ္ ရွာၾကမယ္ေလ။ မင္းအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ အိမ္တစ္လံုးေတာ့ ေတြ႕ေကာင္းပါရဲ႕ကြာ” ထို႕ေနာက္ ေနာက္မွရေသာအၾကံကို ေျပာဆိုလုိက္ျပန္သည္။ “မင္းလို ရူပါေကာင္းပံုမ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ ဘယ္လုိမွ ဒုကၡမေရာက္နုိင္ပါဘူးကြာ။ မင္းလို ေခြးေကာင္းေခြးသန္႕ကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူက ဂုဏ္ေတာင္ယူလိမ့္ဦးမယ္”

        မြန္စီယာဂ်ဴပရီက သူ႕အျမီးကို ခက္ခက္ခဲခဲ လႈပ္ရမ္းလိုက္ျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ၾကြားၾကြားဝင့္ဝင့္ႏွင့္ လူးလာေခါက္တုံ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနပါသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အဆီသုတ္ အစာရနံ႕ႏွင့္အတူ အဘိုးအုိ၏ ရင္းႏွီးေနျပီးသား ကတိုးနံ႕သင္းသင္းတို႕က ေခြးကေလးအတြက္ အနံ႕ခံ ေကာင္းလို႕ေနသည္။ သို႕ရာတြင္ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕မႈ တစ္ဖန္ေပၚေပါက္လာပါသည္။ သူ႕အျမီးကို ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ကုတ္ေနျပီး ျငိမ္သက္စြာရပ္ေနသည္။

        “ဒီကိုလာေလ” အဘိုးအိုက ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ခက္ခက္ခဲခဲ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လိုက္ျပီး မြန္စီယာဂ်ဴပရီကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာ လွမ္းဆြဲလုိက္ပါသည္။ ေခြးကေလး၏လည္ပင္းမွာ အနီေရာင္ လည္စည္းဖဲၾကိဳးကို ခ်ည္ေႏွာင္လို္က္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ စာတုိေလးတစ္ရြက္ကို ဖဲၾကိဳးတြင္ တပ္ဆင္လိုက္သည္။ စာတိုေလးက ဘာေတြေျပာေနတာပါလိမ့္ဟု မြန္စီယာဂ်ဴပရီ သိခ်င္ေနမိသည္။

        “ဒီလိုေရးထားတယ္”ဟု အဘိုးအိုက က်ယ္ေလာင္စြာ ရြတ္ဖတ္ျပပါသည္။ “ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ခရစၥမတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ မြန္စီယာဂ်ဴပရီပါ။ နံနက္စာအတြက္ ၾကိတ္နယ္ထားတဲ့ အာလူးနဲ႕ အသားအခ်ိဳ႕ကိုၾကိဳက္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ တစ္ေန႕ ႏွစ္ၾကိမ္စားပါတယ္။ အတံု႕အလွည့္အေနနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ သစၥာအရွိဆံုးမိတ္ေဆြ ျဖစ္ေစရပါမယ္”

        “ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး…” မြန္စီယာဂ်ဴပရီ စိတ္ညစ္သြားပါသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားက ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးေနသည္။ ဘာေတြမ်ား ဆက္ျဖစ္မည္မသိေပ။

        အဘိုးအိုက လက္ကို္င္ပုဝါျဖင့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ နွပ္ညွစ္လိုက္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ထလုိက္ပါသည္။ အေပၚကုတ္အကၤ် ီကို ၾကယ္သီးတပ္ကာ ေခြးခ်ည္ထားေသာၾကိဳးကို လွမ္းဆြဲလုိက္ျပီး “ဒီကုိလာ သူငယ္ခ်င္း”ဟု ၾကင္နာစြာ ေျပာလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အိမ္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ေအးျမေသာေလေတြက ခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္ခတ္ေနသည္။ ေခြးကေလးကိုဆြဲေခၚကာ အိမ္အျပင္သို႕ ထြက္လုိက္ပါသည္။ ေနဝင္သြားပါျပီေကာ…မြန္စီယာဂ်ဴပရီ အင္တင္တင္လုပ္ေနသည္။ သူ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ေပ။

        “ငါ့ကို ပိုဒုကၡေရာက္ေအာင္ အလုပ္ပါနဲ႕ကြာ။ အျခားလူေကာင္းတစ္ဦးနဲ႕ ေတြ႕ေစရမယ္လို႕ ကတိေပးပါတယ္”

        ထိုလမ္းကေလးမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါသည္။ အဘိုးအိုႏွင့္ ေခြးကေလးတို႕သည္ ေအးျမေသာ ေဆာင္းေလေအးထဲသို႕ တိုးဝင္ကာ ေရွ႕ဆက္လမ္းေလွ်ာက္ေနပါသည္။ ႏွင္းေတြ က်စျပဳလာပါျပီ။

        အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ဝိတိုရိယေခတ္က အိမ္ေဟာင္းတစ္လံုးကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ပါသည္။ သစ္ပင္မ်ားက အိမ္ၾကီးကို ဝန္းရံေနျပီ ေလေၾကာင့္ယိမ္းႏြဲ႕ကာ တဝီဝီျမည္ေနပါသည္။ ခ်မ္းေအးလွသျဖင့္ ခုိက္ခုိက္တုန္ေနရွာေသာ အဘိုးအိုႏွင့္ ေခြးကေလးတို႕သည္ ထုိအိမ္ဆီသုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ျပတင္းေပါက္တုိင္းတြင္ ခပ္မွိန္မွိန္ မီးသီးမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္။ အသံကို ထိန္းခ်ဳပ္သီဆိုေနေသာ ခရစၥမတ္ေတးသံမ်ားက ေလႏွင့္အတူ ပ်ံလြင့္လာပါသည္။

        “ဒီအိိမ္က မင္းအတြက္ သင့္ေတာ္ပါတယ္ကြာ” အဘိုးအိုက ေျပာမထြက္ေသာစကားျဖင့္ ေျပာရရွာသည္။ သူသည္ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ ေခြးကေလးကို ၾကိဳးျဖည္ေပးလုိက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အသံမျမည္ေစရန္ ဝင္းတံခါးကို ျဖည္းျဖည္းဖြင့္လိုက္သည္။ “ကဲ ဆက္သြားေတာ့၊ ေလွကားေပၚတက္ျပီး အိမ္တံခါးကို လက္နဲ႕ကုတ္လိုက္ပါ”

        မြန္စီယာဂ်ဴပရီက အိမ္ၾကီးဆီ ၾကည့္ေနရာမွ သူ႕သခင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ အိမ္ဆီသို႕ မ်က္နွာမူလိုက္သည္။ သူနားမလည္ေပ။ “ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး…”

        “ဆက္သြားေလ”ဟု အဘိုးအိုက တုိက္တြန္းပါသည္။ “ငါဟာ မင္းအတြက္ အသံုးမဝင္ေတာ့ပါဘူးကြာ”ဟု အဘိုးအုိက အသံခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ “ကဲ…သြားေတာ့ကြာ”

        မြန္စီယာဂ်ဴပရီ စိတ္ထိခိုက္သြားပါသည္။ သူ႕သခင္ သူ႕ကိုမခ်စ္ေတာ့ဟု ထင္ျမင္ေနမိသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူ႕သခင္က သူ႕ကိုခ်စ္ခင္ျပီး ေနာက္ထပ္ဂရုမစိုက္နုိင္ေတာ့တာကိုေတာ့ နားမလည္ရွာေပ။ ေခြးကေလးက အိမ္ဆီသို႕ ျဖည္းေလးစြာသြားျပီး ေလွကားေပၚ တက္လုိက္ပါသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို လက္ေခ်ာင္းျဖင့္ ကုတ္လုိက္ပါသည္။ “ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး…”

        ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္သို႕ ေလွ်ာက္သြားေသာ သူ႕သခင္ကို ျမင္လိုက္၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အိမ္ထဲမွ လူတစ္ဦးက တံခါးလက္ကိုင္ဖုကို လွည့္လိုက္ပါသည္။ ကေလးငယ္တစ္ဦး ထြက္လာသည္။ အိမ္တြင္းမွ အလင္းေရာင္မ်ားက တံခါးေပါက္အတုိင္း ျဖာဆင္းလာပါသည္။ လူငယ္ေလးက မြန္စီယာဂ်ဴပရီကုိ ျမင္ေသာအခါ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေျမွာက္လုိ္က္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါသည္။ “အို…ေခြးကေလးဗ်၊ ေမေမနဲ႕ေဖေဖ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး ဘာလက္ေဆာင္ယူလာလဲဆိုတာ လာၾကည့္လွည့္ပါဦးဗ်”

        သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္မွ အဘိုးအိုက မ်က္ရည္အဝိုင္းသားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္ေလး၏မိခင္က စာကိုဖတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ မြန္စီယာဂ်ဴပရီကို အိမ္တြင္းသို႕ ၾကင္နာစြာေခၚသြားသည္။ အဘိုးအိုက ျပံဳးလုိက္ျပီး ေအးျမစြတ္ဆုိေနေသာ ကုတ္ အကၤ်ီ လက္ျဖင့္ မ်က္ရည္သုတ္လိုက္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ “ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ခရစၥမတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ”ဟု တီးတိုးရြတ္ဆုိရင္း အေမွာင္ထုအတြင္းသို႕ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့သည္။

Christmas is not in tinsel and lights and outward show.
The secret lies in an inner glow.
It's lighting a fire inside the heart.
Good will and joy a vital part.
It's higher thought and a greater plan.
It's glorious dream in the soul of man.

~ Wilfred A. Peterson

ခရစၥမတ္ဆိုတာ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ကုလားေရႊြ၊ မီးအလွေတြနဲ႕ အျပင္ပန္း အသြင္သ႑ာန္မွာ မရွိပါဘူး။

ခရစၥမတ္ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ဟာ အတြင္းပိုင္းမွာ ခမ္းနားေတာက္ပစြာ  ရွိေနတာပါ။

ခရစၥမတ္ဟာ ႏွလံုးသားအတြင္းမွာရွိတဲ့ မီးလင္းဖိုကို မီးညွိေပးတဲ့အရာပါ။

စိတ္ေစတနာေကာင္းျခင္းနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ အေရးၾကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပါ။

ခရစၥမတ္ဆိုတာ ပိုျပီးျမင့္မားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြအတြက္နဲ႕ ပိုျပီးေကာင္းမြန္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ခရစၥမတ္ဆိုတာ လူတစ္ဦးရဲ႕ အသည္းႏွလံုးအတြင္းမွာရွိတဲ့ မြန္ျမတ္ေကာင္းမြန္တဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္အတြက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနလင္းေအာင္

www.naylinaung1.blogspot.com

www.facebook.com/authornaylinaung

Merry Christmas, My Friend

By Christa Holder Ocker

     "I will never forget you," the old man said.  A tear rolled down his leathery cheek.  "I'm getting old.  I can't take care of you anymore."

     With his head tilted to one side, Monsieur DuPree watched his master.  "Woof, woof! Woof, woof!"  He wagged his tail back and forth, wondering, What's he talking about?

     "I can't take care of myself anymore, let alone take care of you."  The old man cleared his throat.  He pulled a hankie from his pocket and blew his nose with a mighty blast.

     "Soon, I'll move to an old-age home, and, I'm sorry to say, you can't come along.  They don't allow dogs there, you know."  Bent over from age, the old man limped over to Monsieur DuPree and stroked the dog's head.

     "Don't worry, my friend.  We'll find a home.  We'll find a nice new home for you."  As an afterthought he added, "Why, with your good looks, we'll have no trouble at all.  Anyone would be proud to own such a fine dog."

     Monsieur DuPree wagged his tail really hard and strutted up and down the kitchen floor.  For a moment, the familiar musky scent of the old man mingling with the odor of greasy food gave the dog a feeling of well-being.  But then a sense of dread took hold again.  His tail hung between his legs and he stood very still.

     "Come here."  With great difficulty, the old man knelt down on the floor and lovingly pulled Monsieur DuPree close to him.  He tied a ribbon around the dog's neck with a huge red bow, and then he attached a note to it.  What does it say? Monsieur DuPree wondered.

     "It says," the old man read aloud, "Merry Christmas!  My name is Monsieur DuPree.  For breakfast, I like bacon and eggs - even cornflakes will do.  For dinner, I prefer mashed potatoes and some meat.  That's all.  I eat just two meals a day.  In return, I will be your most loyal friend."

     "Woof, woof! Woof, woof!"  Monsieur DuPree was confused, and his eyes begged, What's going on?

     The old man blew his nose into his hankie once more.  Then, hanging on to a chair, he pulled himself up from the floor.  He buttoned his overcoat, reached for the dog's leash and softly said, "Come here, my friend."  He opened the door against a gust of cold air and stepped outside, pulling the dog behind.  Dusk was beginning to fall.  Monsieur DuPree pulled back.  He didn't want to go.

     "Don't make this any harder for me.  I promise you, you'll be much better off with someone else."

     The street was deserted.  Leaning into the wintry air, the old man and his dog pushed on.  It began to snow.

     After a very long time, they came upon an old Victorian house surrounded by tall trees, which were swaying and humming in the wind.  Shivering in the cold, they appraised the house.  Glimmering lights adorned every window, and the muffled sound of a Christmas song was carried on the wind.

     "This will be a nice home for you," the old man said, choking on his words.  He bent down and unleashed his dog, then opened the gate slowly, so that it wouldn't creak.  "Go on now.  Go up the steps and scratch on the door."

     Monsieur DuPree looked from the house to his master and back again to the house.  He did not understand. "Woof, woof! Woof, woof!"

     "Go on."  The old man gave the dog a shove.  "I have no use for you anymore," he said in a gruff voice.  "Get going now!"

     Monsieur DuPree was hurt.  He thought his master didn't love him anymore.  He didn't understand that, indeed, the old man loved him very much but could no longer care for him.  Slowly, the dog straggled toward the house and up the steps.  He scratched with one paw at the front door.  "Woof, woof! Woof, woof!"

     Looking back, he saw his master step behind a tree just as someone from inside turned the doorknob.  A little boy appeared, framed in the doorway by the warm light coming from within.  When he saw Monsieur DuPree, the little boy threw both arms into the air and shouted with delight, "Oh boy!  Mom and Dad, come see what Santa brought!"

     Through teary eyes, the old man watched from behind the tree as the boy's mother read the note.  Then she tenderly pulled Monsieur DuPree inside.  Smiling, the old man wiped his eyes with the sleeve of his cold, damp coat.  Then he disappeared into the night, whispering, "Merry Christmas, my friend."

ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္

The Best English မဂၢဇင္း March, 2012 တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိျပီး…

        တစ္ခါတုန္းက လူတစ္ဦးဟာ ငါးႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ေလးကို အျပစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကေလးမေလးက ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္မေရာက္မီ မိသားစုပိုင္ ေစ်းၾကီးတဲ့ ေရႊေရာင္အလွဆင္ စကၠဴလိပ္ၾကီးကို လက္က်န္မရွိေအာင္ ျဖဳန္းတီးပစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။

        ေငြေရးေၾကးေရး ခက္ခဲေနတဲ့အတြက္ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ ခရစၥမတ္အၾကိဳေန႕ ေရာက္ေသာအခါ ေသာကေရာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ကေလးမေလးကေတာ့ ေစ်းၾကီးတဲ့ ေရႊေရာင္စကၠဴကို ၾကီးမားတဲ့ ဖိနပ္ဘူးတစ္ခုမွာ ထုပ္ပိုးတပ္ဆင္ျပီး ခရစၥမတ္သစ္ပင္ေအာက္ သြားထားတာကို ဖခင္ျဖစ္သူက ေတြ႕ျမင္လုိက္ပါတယ္။

        ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ကေလးမေလးက လက္ေဆာင္ဘူးကို စိတ္လႈပ္ရွားမႈအျပည့့္ျဖင့္ ယူေဆာင္ကာ “ေဖေဖ…ဒီလက္ေဆာင္က ေဖေဖ့အတြက္ပါ”လို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

        လက္ေဆာင္ဘူးကို ဖြင့္မည္လုပ္ေသာအခါ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ ေစာေစာပိုင္းက သူ႕သမီးအား မဆင္မျခင္ အျပစ္ေပးခဲ့ပံုကိုေတြးမိရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရတယ္။

        ဒါေပမယ့္ ဖိနပ္ဘူးကို ဖြင့္လုိက္တဲ့အခါ ဘာမွမပါတာကိုေတြ႕ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေဒါသဟာ တစ္ဖန္ေပါက္ကြဲသြားျပန္တယ္။ “သမီးငယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆုိရင္ ဘူးထဲမွာ တစ္ခုခု ထည့္ေပးရတယ္ဆုိတာ မသိဘူးလား” လို႕ ေအာ္ေငါက္လိုက္ပါတယ္။

        ကေလးမေလးကေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ကာ “ေဖေဖ…ဘာမွမပါတာ မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ ဘူးျပည့္တဲ့တုိင္ေအာင္ သမီးရဲ႕ေမတၱာတရားေတြ ထည့္ေပးထားပါတယ္”လို႕ တုိးတုိးေလး ေျပာျပပါတယ္။

        ဖခင္ျဖစ္သူ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားတယ္။ သူဟာ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်ရင္း အဖိုးတန္ သမီးရတနာေလးကို သိမ္းၾကံဳးဖက္လိုက္တယ္။ အလိုအပ္ဘဲ ေဒါသထြက္မိတာကို ခြင့္လႊတ္ေပးရန္ သမီးျဖစ္သူကို ေတာင္းပန္စကားဆုိလိုက္တယ္။

        မၾကာမီ မေတာ္တဆျဖစ္ရပ္တစ္ခုေၾကာင့္ သမီးေလး အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတယ္။ ဖခင္ျဖစ္သူက သမီးရဲ႕လက္ေဆာင္ဘူးေလးကို သူ႕အိပ္ရာေဘးမွာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အခက္အခဲေတြနဲ႕ ေတြ႕ၾကံဳရတဲ့အခါတုိင္းမွာ ကတၳဴဘူးကိုဖြင့္ျပီး စိတ္ကူးနဲ႕ထည့္ထားတဲ့ ေမတၱာတရားကိုနားလည္ခံစားကာ သူ႕သမီးရတနာေလးရဲ႕ နက္ရိႈင္းေသာသံေယာဇဥ္ကို သတိရလုိက္ပါတယ္။

        တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လူသားအားလံုး၌ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕သားသမီးေတြ၊ မိသားစုေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဘုရားသခင္ထံမွ ျပည့္စံုလံုေလာက္တဲ့ ေမတၱာတရားႏွင့္ သံေယာဇဥ္ေတြျဖည့္ေပးထားတဲ့ မျမင္နုိင္ေသာ ေရႊေရာင္ကတၳဴဘူးတစ္ဘူး ရွိေနၾကပါတယ္။

        လူတုိင္း လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပနုိင္ေသာ ပိုင္ဆုိင္မႈပစၥည္းမ်ားအနက္ ထုိလက္ေဆာင္ပစၥည္းထက္ပို၍ အဖိုးထုိက္တန္ေသာအရာ မရွိေတာ့ပါ။

ေနလင္းေအာင္

THE GOLD WRAPPING PAPER
Author-Unknown

Once upon a time, a man punished his five-year-old daughter for using up the family’s only roll of expensive gold wrapping paper before Christmas.

Money was tight, so he became even more upset when on Christmas Eve, he saw that the child had used the expensive gold paper to decorate a large shoebox she had put under the Christmas tree.

Nevertheless, the next morning the little girl, filled with excitement, brought the gift box to her father and said, "This is for you, Daddy!"

As he opened the box, the father was embarrassed by his earlier overreaction, now regretting how he had punished her.

But when he opened the shoebox, he found it was empty and again his anger flared. "Don't you know, young lady,” he said harshly, “when you give someone a present there's supposed to be something inside the package!"

The little girl looked up at him with sad tears rolling from her eyes and whispered: "Daddy, it's not empty. I blew kisses into it until it was all full."

The father was crushed. He fell on his knees and put his arms around his precious little girl. He begged her to forgive him for his unnecessary anger.

An accident took the life of the child only a short time later. It is told that the father kept this little gold box by his bed for all the years of his life. Whenever he was discouraged or faced difficult problems, he would open the box, take out an imaginary kiss, and remember the love of this beautiful child who had put it there.


In a very real sense, each of us as human beings have been given an invisible golden box filled with unconditional love and kisses from our children, family, friends and God.

There is no more precious possession anyone could hold.

ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ဆုိတာ ေမတၱာတရားအတြက္…

ခရစၥမတ္ ပြဲေတာ္ဆုိတာ ေမတၱာတရားအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခရစၥမတ္ ပြဲေတာ္ဆုိတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေပးကမ္းမွ်ေဝမႈ၊ ရယ္ေမာမႈ၊ မိသားစုႏွင့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုမႈ၊ အလွဆင္ပစၥည္းေတြနဲ႕ သားသားနားနားထုပ္ပိုးထားတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ အတြက္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ဆိုတာ ေမတၱာတရားအတြက္သာျဖစ္ပါတယ္။ ရိုးသားအျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ နူးညံ့တဲ့ နွင္းဆီေရာင္ပါးျပင္ေလးနဲ႕ ဒ႑ာရီပံုျပင္ထဲက နတ္ဆိုးေလးနဲ႕တူတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ဦးက တစ္ခုေသာ ခရစၥမတ္မွာ အံ့ဖြယ္လက္ေဆာင္တစ္ခု မေပးမီအခ်ိန္ကေတာ့ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ဆုိတာ ေမတၱာတရားအတြက္လို႕ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ယံုၾကည္ခ်က္မရွိခဲ့ပါဘူး။

မာ့ခ္ဟာ အသက္(၁၁)ႏွစ္အရြယ္ မိဘမဲ့ ကေလးငယ္တစ္ဦးျဖစ္ျပီး အေဒၚျဖစ္သူနဲ႕ အတူေနရပါတယ္။ သူ႕အေဒၚဟာ သက္လတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ျပီး အစ္မျဖစ္သူရဲ႕သားကို ၾကည့္ရူ႕ေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့အတြက္ အလြန္အမင္း ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေနရပါတယ္။ သူမသာ ၾကင္နာမသနားတတ္ဘူးဆိုရင္ သူဟာ အလုပ္လက္မဲ့၊ ခိုကိုးရာမဲ့ဘဝျဖင့္ လွည့္လည္ေတာင္းစားေနရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မာ့ခ္ကို အျမဲမျပတ္ သတိေပးပါတယ္။ အိမ္မွာ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းမႈေတြ၊ ေအးစက္စြာဆက္ဆံမႈေတြ ေတြ႕ၾကံဳေနရေပမယ့္ သူဟာ ခ်ိဳသာျပီး ႏူးညံ့သိမ့္ေမြ႕တဲ့ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အခန္းသန္႕ရွင္းေရး ကူညီေပးဖို႕ ေစာင့္ေနမေပးမီက သူ႕ကို ေကာင္းေကာင္းသတိမထားမိပါဘူး။ (သူ႕အေဒၚရဲ႕ ေဒါသကို ေၾကာက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ဆိုတာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေရာက္မွ ကြ်န္ေတာ္သိလာခဲ့တယ္။) ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ တိတ္တဆိတ္၊ သက္ေသာင့္သက္သာျဖင့္ အခန္းသန္႕ရွင္းေရး လုပ္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ တစ္ေန႕တာအတြင္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ကို ႏွစ္သက္ျမတ္နိုးတဲ့အတြက္ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါတုိင္း မာ့ခ္ဟာ သူ႕အေမအေၾကာင္းပဲ ေျပာျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ သူ႕အေမ ေသဆံုးစဥ္က သူဟာ အလြန္ငယ္ေသးေပမယ့္ ႏူးညံ့ၾကင္နာျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူ႕အေမဟာ အခ်ိန္အမ်ားစုမွာ သူနဲ႕အတူ ျဖတ္သန္းကုန္လြန္ေပးခဲ့တာကိုေတာ့ သူ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္နား နီးလာတဲ့အခါ မာ့ခ္ဟာေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူေနေပးဖို႕ ပ်က္ကြက္လာေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူလာနိုးျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႕ျပီးတစ္ေန႕ ကုန္ဆံုးသြားသလို သူလည္း စာသင္ခ်ိန္ျပီးတုိင္း အခန္းထဲကေန သုတ္ေျခတင္ ထြက္ခြါသြားဆဲပါပဲ။ တစ္ညေနခင္းမွာေတာ့ သူ႕ကိုတားဆီးရင္း အခန္းသန္႕ရွင္းေရးမွာ ဘာေၾကာင့္ မကူညီရေတာ့တာလဲဆိုတာ ေမးျမန္းလိုက္ပါတယ္။ သူ႕ကို လြမ္းေနမိေၾကာင္း ေျပာလိုက္တဲ့အခါ သူ႕ရဲ႕ မီးခုိးေရာင္ မ်က္လံုးၾကီးေတြဟာ စိတ္အားထက္သန္မႈျဖင့္ အရည္ျဖာလဲ့ရင္း “ကြ်န္ေတာ့္ကိုလြမ္းေနတာ တကယ္လား”လို႕ သူက ျပန္ေမးပါတယ္။

သူဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အကူအညီ အေကာင္းဆံုးေပးသူျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ “ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္မွာ ခင္ဗ်ားကို အံ့ၾသဝမ္းသာသြားေအာင္ လုပ္မလို႕ပါ” သူဟာ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ တုိးတိုးေျပာဆိုလာပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာဆိုျပီးေနာက္ သူဟာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ အခန္းထဲကေန သုတ္ေျခတင္ ထြက္ခြာသြားျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္လည္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူ ေနမေပးေတာ့ပါဘူး။

ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္မတိုင္မီ ေက်ာင္းေနာက္ဆံုးေန႕ရက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႕ညေနမွာ မာ့ခ္ဟာ အလြန္ေနာက္က်မွ အခန္းထဲ ခပ္ေႏွးေႏွး ဝင္လာခဲ့တယ္။ သူ႕ေက်ာကုန္းေနာက္ လက္ထဲမွာ တစ္ခုခု ဝွက္ထားသလိုပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ “ခင္ဗ်ားကို လက္ေဆာင္ေပးမလုိ႕ပါ။ ခင္ဗ်ား ႏွစ္သက္မယ္ထင္ပါတယ္” လို႕ သူဟာ ရွက္ရြံ႕စြာ ေျပာဆိုလာပါတယ္။ သူ႕လက္ကို ဆန္႕တန္႕လိုက္တဲ့အခါ သူ႕လက္ဖဝါးမွာ ေသးငယ္တဲ့ သစ္သားဘူးေလးတစ္ခု ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

“မာ့ခ္ေရ…ဘူးေလးက အရမ္းလွတယ္။ အထဲမွာ ဘာေတြပါလဲ” လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အဖံုးကိုဖြင့္ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္ပါတယ္။

“အို…ဘူးထဲရွိတာကို ခင္ဗ်ား ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအရာကို ထိေတြ႕ခံစားလုိ႕လဲ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အေမ အျမဲတမ္း ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ေလးဟာ တစ္ခ်ိန္လံုး အဆင္ေျပေစလိမ့္မယ္။ ခ်မ္းေအးတဲ့ညေတြမွာ ေႏြးေထြးေစလိမ့္မယ္။ တစ္ဦးတည္း ရွိေနတဲ့အခါ လံုျခံဳေစလိမ့္မယ္တဲ့”

ဘာမွမပါရွိတဲ့ ဘူးေလးထဲ ကြ်န္ေတာ္ ေငးစိုက္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။

“မာ့ခ္ေရ…အဲေလာက္ေကာင္းမြန္တဲ့ လက္ေဆာင္က ဘာလဲ” လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္က ညင္ညင္သာသာ ေမးျမန္းလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ တီးတိုးညင္သာစြာေျပာဆိုလာပါတယ္။ “အဲဒါ ေမတၱာတရားေပါ့ဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေမ အျမဲတမ္း ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ေမတၱာတရားသာ ျပန္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲတဲ့” အဲဒီေနာက္ သူဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေက်ာေပးရင္း အခန္းထဲကေန တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္။

အဲဒီေန႕ကစျပီး ကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲ စႏၵယားစင္ေပၚမွာ စြန္႔ပစ္သစ္သား အပိုင္းအစမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္ဘူးေလးကို တင္ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီဘူးေလးထဲမွာ ေမတၱာတရားရွိေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္တဲ့အခါ ေမးျမန္းစူးစမ္းလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ပေဟဠိဆန္ဆန္ မ်က္ခံုးပင့္သြားတာကိုေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပံဳးရံုသာ ျပံဳးေနလိုက္ေတာ့တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္…ခရစၥမတ္ဆုိတာ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္မႈနွင့္ သီခ်င္းသံစဥ္မ်ား၊ အံ့ဖြယ္ပစၥည္းလက္ေဆာင္မ်ား အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ခရစၥမတ္ဆိုတာ ေမတၱာတရားအတြက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref; Christmas is for Love by Unknown

ေနလင္းေအာင္

CHRISTMAS IS FOR LOVE – author unknown

Christmas is for love. It is for joy, for giving and sharing, for laughter, for reuniting with family and friends, for tinsel and brightly decorated packages. But mostly, Christmas is for love. I had not believed this until a small elf-like student with wide-eyed innocent eyes and soft rosy cheeks gave me a wondrous gift one Christmas.

Mark was an 11 year old orphan… who lived with his aunt, a bitter middle aged woman greatly annoyed with the burden of caring for her dead sister’s son. She never failed to remind young Mark, if it hadn’t been for her generosity, he would be a vagrant, homeless waif. Still, with all the scolding and chilliness at home, he was a sweet and gentle child. I had not noticed Mark particularly until he began staying after class each day (at the risk of arousing his aunt’s anger, I later found) to help me straighten up the room. We did this quietly and comfortably, not speaking much, but enjoying the solitude of that hour of the day. When we did talk, Mark spoke mostly of his mother.

Though he was quite small when she died, he remembered a kind, gentle, loving woman, who always spent much time with him.

As Christmas drew near however, Mark failed to stay after school each day. I looked forward to his coming, and when the days passed and he continued to scamper hurriedly from the room after class, I stopped him one afternoon and asked why he no longer helped me in the room. I told him how I had missed him, and his large gray eyes lit up eagerly as he replied, “Did you really miss me?”

I explained how he had been my best helper. “I was making you a surprise,” he whispered confidentially. “It’s for Christmas.” With that, he became embarrassed and dashed from the room. He didn’t stay after school any more after that.

Finally came the last school day before Christmas. Mark crept slowly into the room late that afternoon with his hands concealing something behind his back. “I have your present,” he said timidly when I looked up. “I hope you like it.” He held out his hands, and there lying in his small palms was a tiny wooden box.

“Its beautiful, Mark. Is there something in it?” I asked opening the top to look inside. “

“Oh you can’t see what’s in it,” He replied, “and you can’t touch it, or taste it or feel it, but mother always said it makes you feel good all the time, warm on cold nights, and safe when you’re all alone.”

I gazed into the empty box. “What is it Mark,” I asked gently, “that will make me feel so good?” “It’s love,” he whispered softly, “and mother always said it’s best when you give it away.” And he turned and quietly left the room.

So now I keep a small box crudely made of scraps of wood on the piano in my living room and only smile as inquiring friends raise quizzical eyebrows when I explain to them that there is love in it.

Yes, Christmas is for gaiety, mirth and song, for good and wondrous gifts. But mostly, Christmas is for love.

www.naylinaung1.blogspot.com

www.facebook.com/authornaylinaung