ေကာင္းကင္ဘံုႏွင့္ ငရဲခန္း

ေနလင္းေအာင္

တစ္ေန႕မွာ သူေတာ္စင္တစ္ဦးဟာ ဘုရားသခင္နဲ႕ စကားစျမည္ ေျပာဆိုေနပါတယ္။

“ဘုရားသခင္…ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႕ ငရဲခန္းဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ သိခ်င္ပါတယ္”လို႕ သူေတာ္စင္ၾကီးက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္က သူေတာ္စင္ၾကီးကို အခန္းႏွစ္ခန္းဆီ ဦးေဆာင္ေခၚသြားပါတယ္။

ဘုရားသခင္က အခန္းတစ္ခုရဲ႕ တံခါးေပါက္က္ို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ သူေတာ္စင္ၾကီးဟာ အခန္းထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အခန္းအလယ္မွာ ၾကီးမားတဲ့ စားပြဲဝိုင္းတစ္လံုး ရွိေနခဲ့တယ္။ စားပြဲဝိုင္းေပၚမွာေတာ့ ၾကီးမားတဲ့ အသားစြပ္ျပဳတ္အိုးတစ္လံုး ရွိေနပါတယ္။ စြပ္ျပဳတ္အိုးကထြက္လာတဲ့  အရသာရွိမယ့္ ေမြးၾကိဳင္တဲ့ရနံ႕ေတြေၾကာင့္ သူေတာ္စင္ၾကီးဟာ သြားေရက်လာတယ္။

စားပြဲဝိုင္းပတ္လည္မွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့လူေတြကေတာ့ ပိန္လီွျပီး အားနည္းေနၾကတယ္။ သူတို႕ဟာ အလြန္ဆာေလာင္ေနပံုရွိပါတယ္။ သူတို႕လက္ထဲမွာ အလြန္ရွည္လားတဲ့ ဇြန္းေတြကို စြဲကိုင္ထားၾကတယ္။ ဇြန္းေတြဟာ စြပ္ျပဳတ္အိုးဆီ ေရာက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားတဲ့အတြက္ တစ္ဇြန္းစာေတာ့ ခပ္လုိ႕ရနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇြန္းလက္ကိုင္ေတြက သူတို႕လက္ေမာင္းထက္ ပိုရွည္ေနတဲ့အတြက္ စြပ္ျပဳတ္ကို သူတို႕ပါးစပ္ေပါက္ေရာက္ေအာင္ မပို႕ေဆာင္နိုင္ၾကပါဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ေတြ႕ျမင္ရတဲ့အခါ သူေတာ္စင္ၾကီး တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ “မင္း ငရဲဘံုကို ျမင္ျပီမဟုတ္လား”လို႕ ဘုရားသခင္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။

သူေတာ္စင္ၾကီးနဲ႕ ဘုရားသခင္ဟာ အျခားအခန္းကိုသြားျပီး တံခါးေပါက္ကို ဖြင့္ၾကည့့္ျပန္တယ္။ ဒီအခန္းကလည္း ပထမအခန္းနဲ႕ လံုးဝကို တူညီပါတယ္။ ၾကီးမားတဲ့ စားပြဲဝိုင္းေပၚမွာ အရသာရွိမယ့္ အသားစြပ္ျပဳတ္အိုးတစ္လံုး ရွိေနတဲ့အတြက္ သူေတာ္စင္ၾကီးဟာ သြားေရက်လာျပန္တယ္။ စားပြဲဝိုင္းေဘးမွာရွိတဲ့ လူေတြဟာ ပထမခန္းက လူေတြလိုပဲ ရွည္လ်ားတဲ့ဇြန္းေတြ ဆြဲကိုင္ထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခန္းမွာရွိတဲ့ လူေတြကေတာ့ အာဟာရျပည့္ျပီး ဝျဖိဳးၾကတယ္။ သူတို႕ဟာ အခ်င္းခ်င္း စကားစျမည္ေျပာရင္း ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။

“ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္နိုင္ဘူး” လို႕ သူေတာ္စင္ၾကီးက ေျပာဆိုပါတယ္။ “ဒါဟာ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ အရည္အခ်င္းတစ္ခုေတာ့ လုိအပ္ပါတယ္။ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ…. ပထမအခန္းတုန္းက ေလာဘၾကီးတဲ့ လူေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ပဲ စဥ္းစားၾကတယ္။ ဒီအခန္းမွာရွိတဲ့ လူေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေကြ်းေမြးဖို႕သင္ယူၾကတယ္” လို႕ ဘုရားသခင္က ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

Ref;Parable of the Spoons by Unknown

www.naylinaung1.blogspot.com

Parable of the Spoons

A holy man was having a conversation with the Lord one day and said, "Lord,
I would like to know what Heaven and Hell are like."

The Lord led the holy man to two doors. He opened one of the doors and the
holy man looked in.

In the middle of the room was a large round table. In the middle of the
table was a large pot of stew which smelled delicious and made the holy
man's mouth water.

The people sitting around the table were thin and sickly. They appeared to
be famished. They were holding spoons with very long handles and each found
it possible to reach into the pot of stew and take a spoonful, but because
the handle was longer than their arms, they could not get the spoons back
into their mouths.

The holy man shuddered at the sight of their misery and suffering. The Lord
said, "You have seen Hell."

They went to the next room and opened the door. It was exactly the same as
the first one.

There was the large round table with the large pot of stew which made the
holy man's mouth water.

The people were equipped with the same long-handled spoons, but here the
people were well nourished and plump, laughing and talking. The holy man
said, "I don't understand."

It is simple" said the Lord, "it requires but one skill. You see, they have
learned to feed each other.