ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္

ေနလင္းေအာင္

        ေစ်းသည္တစ္ဦးဟာ ကမၻာ့ေလာကမွာရွိတဲ့ ပညာအရွိဆံုးလူဆီကေန ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ရွာေဖြဖို႕ သားျဖစ္သူကို ေစလႊတ္လုိက္ပါတယ္။ လူငယ္ေလးဟာ ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ လွည့္ပတ္ရွာေဖြျပီးေနာက္ ေတာင္ထိပ္တစ္ေနရာရွိ လွပတဲ့ ရဲတိုက္တစ္ခုဆီ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပညာရွိၾကီး ေနထိုင္ပါတယ္တဲ့။

        ရဲတိုက္ၾကီးရဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲ သူဝင္လိုက္ေတာ့ သူေတာ္စင္ပညာရွိၾကီးကို ေတြ႕ျမင္ရမဲ့အစား ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ သူရဲေကာင္းေလးဟာ ျပားပန္းခပ္မွ် စည္ကားေနတဲ့ လူေတြကို ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။ ကုန္သည္ေတြဟာ ဝင္ထြက္သြားလာေနၾကတယ္။ အခမ္းေထာင့္ေတြမွာ လူေတြ စကားစျမည္ ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ သံစံုတီးဝိုင္းေလးတစ္ခုက သာယာတဲ့ ဂီတသံေတြနဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖေနတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ အဲဒီေဒသရဲ႕ အေကာင္းဆံုးအစားအစာေတြ ရွိေနတယ္။ ပညာရွိၾကီးဟာ လူတိုင္းနဲ႕ စကားစျမည္ေျပာဆိုေနခဲ့တယ္။ ပညာရွိၾကီး သူ႕ကိုအာရံုစိုက္မိဖို႕၊ လူငယ္ေလးဟာ ႏွစ္နာရီၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရပါတယ္။

        သူဘာေၾကာင့္ေရာက္လာတယ္ဆုိတဲ့ လူငယ္ေလးရဲ႕ရွင္းျပခ်က္ကို ပညာရွိၾကီးက ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ရွင္းျပဖို႕ သူ႕မွာ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူးလို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ႏွစ္နာရီအၾကာ ရဲတုိက္ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရူ႕ျပီး ျပန္လာခဲ့ဖို႕ လူငယ္ေလးကို အၾကံေပးလိုက္တယ္။

       “လွည့္ပတ္ၾကည့္ရူ႕စဥ္ တစ္ခုလုပ္ဖုိ႕ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္”လို႕ ပညာရွိၾကီးက ေျပာၾကားရင္း လူငယ္ေလးကို ဆီႏွစ္စက္ထည့္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း ကမ္းေပးလုိက္ပါတယ္။ “လွည့္ပတ္ၾကည့္ရူ႕ေနစဥ္ ဆီတစ္စက္မွမက်ဘဲ ဒီဇြန္းကို သယ္ေဆာင္သြားပါ”

       လူငယ္ေလးဟာ ရဲတိုက္ထဲမွာရွိတဲ့ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို စတင္ျပီး အတက္အဆင္း ျပဳလုပ္ပါတယ္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ဇြန္းကေန မခြာနိုင္ပါဘူး။ ႏွစ္နာရီၾကာျပီးေနာက္ ပညာရွိၾကီးရွိေနတဲ့ အခန္းထဲ သူျပန္ေရာက္လာတယ္။

       ပညာရွိၾကီးက သူ႕ကိုေမးလိုက္တယ္။ “ကဲ… ထမင္းစားခန္းထဲမွာ  ခ်ိန္ဆြဲထားတဲ့ ပါရွန္းရုပ္ပံုေတြ ေတြ႕ျမင္ခဲ့လား။ ေကာင္းမြန္ေအာင္ဖန္တီးဖို႕ ဆယ္ႏွစ္ၾကာခဲ့ရတဲ့ ဥယ်ာဥ္ကုိ ျမင္ခဲ့လား။ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာရွိတဲ့ လွပတဲ့ ပုရပိုက္ေတြ ေတြ႕ျမင္ခဲ့လား”

       လူငယ္ေလးဟာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ရင္း တစ္ခုမွ မေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေၾကာင္း ဝန္ခံလိုက္ပါတယ္။ သူ႕ကို ပညာရွိၾကီး တာဝန္သတ္မွတ္ေပးလုိက္တဲ့ ဆီေတြ ဖိတ္မက်ေစဖို႕ပဲ သူအာရံုစိုက္ခဲ့မိတယ္။

       “ဒါဆိုရင္ ငါ့ေလာကပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အံ့ဖြယ္အရာေတြကို ျပန္ျပီးၾကည့္လုိက္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ကို သူ႕အိမ္အေၾကာင္း မသိရဘဲနဲ႕ေတာ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” လို႕ ပညာရွိၾကီးက ေျပာလိုက္တယ္။

         လူငယ္ေလးဟာ စိတ္သက္သာရာရသြားရင္း ဇြန္းကိုျပန္ကိုင္ကာ ရဲတိုက္ၾကီးထဲ ျပန္ျပီး လွည့္ပတ္ၾကည့္ရူ႕ပါတယ္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ နံရံနဲ႕ မ်က္ႏွာၾကက္မွာရွိတဲ့ အနုပညာလက္ရာအားလံုးကို ေလ့လာၾကည့္ရူ႕ပါတယ္။ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ေတြ၊ ေဘးပတ္လည္မွာရွိတဲ့ ေတာင္တန္းေတြ၊ လွပတဲ့ပန္းေတြနဲ႕ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အလွအပအားလံုးကို ေတြ႕ျမင္ခံစားရပါတယ္။ ပညာရွိၾကီးဆီ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူျမင္ခဲ့ရသမွ် အေသးစိတ္ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။

       “ဒါေပမယ့္ မင္းကို တာဝန္ေပးလိုက္တဲ့ ဆီစက္ေတြေရာ” လို႕ ပညာရွိၾကီးက ေမးလုိက္တယ္။ လူငယ္ေလးဟာ သူကိုင္ထားတဲ့ ဇြန္းကိုၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ဆီေတြမရွိေတာ့ေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။

        “ေကာင္းျပီေလ…ငါမင္းကို အၾကံတစ္ခုပဲ ေပးနုိင္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးရဲ႕ အံ့ဖြယ္အရာေတြကိုၾကည့္ရူ႕ရင္း ဇြန္းထဲမွာရွိတဲ့  ဆီစက္ေတြကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဖို႕ဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ပါပဲ”လို႔ ပညာရွိၾကီးက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ 

ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

www.naylinaung1.blogspot.com

The secret of happiness