Friday, May 24, 2013

ေငြမ်က္ႏွာ




ပါ့ခ္လမ္းရွိ အိမ္နံပါတ္ (၂၄)သည္ ၾကီးမားျပီး ေစ်းၾကီးေသာ အိမ္တစ္လံုးပင္ျဖစ္သည္။ အဘိုးၾကီး မစၥတာ အန္တိုနီေရာ့ခ္ဝဲလ္သည္ ထိုအိမ္ၾကီးတြင္ ေနထုိင္သည္။ သူသည္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ အလုပ္ၾကိဳးစားခဲ့သျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေငြအေျမာက္အျမား စုေဆာင္းမိေနေပျပီ။ သူသည္ အသက္ၾကီးလာျပီျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္လုပ္ျခင္း မရွိေတာ့။ လူတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ကားေမာင္းပို႕ေပးသည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းသည္။ ေကာင္ေလးတစ္ဦးက သတင္းစာ ယူေပးသည္။ မစၥတာ ေရာ့ခ္ေဝါလ္သည္ ကုလားထုိင္ၾကီးတစ္လံုးတြင္ ထိုင္ရင္း ျပံဳးေနလိုက္သည္။ သူသည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ လူတစ္ဦးပင္…။

မစၥတာေရာ့ခ္ေဝါလ္က သားျဖစ္သူကို ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ “ရစ္ခ်က္ေရ… ေဖေဖ့ဆီ လာပါဦး။ သားကို ေျပာစရာရွိတယ္”

မစၥတာေရာ့ခ္ေဝါလ္၏ သားျဖစ္သူက အခန္းထဲဝင္လာျပီး ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ သူသည္ အသက္ (၂၁)ႏွစ္ အရြယ္ရွိျပီး ေအးေဆးေသာ လူငယ္တစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ “ေရာက္ျပီ ေဖေဖ…ဘာေျပာမွာလဲဗ်”

“ရစ္ခ်က္…ဒီလမ္းထဲမွာေနတဲ့ လူေတြဟာ လူၾကီးလူေကာင္းေတြပါ။ သူတုိ႕ဟာ မိသားစုမ်ိဳးရုိး ေကာင္းမြန္ၾကသလို ေငြလည္း အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ေဖေဖတို႕ကေတာ့ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ မိသားစုက ဆင္းသက္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖတို႕မွာ ေငြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ေဖေဖရဲ႕ေငြေတြက သားကို လူၾကီးလူေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးနုိင္တယ္။ ေငြဟာ သားအတြက္ တံခါးေပါင္းမ်ားစြာကို ဖြင့္ေပးနုိင္တယ္” မစၥတာ ေရာ့ခ္ေဝါလ္က ျပံဳးရင္း ေျပာဆိုလုိက္သည္။

“ေငြဟာ တံခါးတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ဖြင့္ေပးနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တံခါးတိုင္းကိုေတာ့ ဖြင့္မေပးနိုင္ပါဘူးဗ်”ဟု ရစ္ခ်က္က ေျပာဆိုသည္။

“သားေရ… အဲလိုမေျပာပါနဲ႕။ ေဖေဖတို႕မွာ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူး။ လမ္းေပၚေတြ႕တဲ့ လူတိုင္းကို ေမးၾကည့္လိုက္။ ဒါမွမဟုတ္ သား သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၾကည့္လိုက္။ ေငြနဲ႕ မဖြင့္နုိင္တဲ့ တံခါးေတြဟာ ဘာလဲလို႕” မစၥတာေရာ့ခ္ေဝါလ္က ေျပာဆိုသည္။

“ေငြဟာ ရုိးသားတဲ့လူေတြရဲ႕ စားပြဲဝိုင္း တစ္ေနရာကို ဝယ္လို႕မရဘူးဗ်” ရစ္ခ်တ္က ေျပာဆိုသည္။

“လူကေလး…မင္း မွားေနျပီ” သူ႕ဖခင္က သားျဖစ္သူ၏ မ်က္လံုးကို စိုက္ၾကည့္ျပီး ေျပာဆုိလုိက္သည္။ “သား… အဲလိုေျပာတဲ့လူေတြဟာ ေငြအမ်ားၾကီးမရွိဘူး။ သူတို႕ဟာ အလုပ္အေၾကာင္းပဲ နားလည္ၾကတယ္။ သားလည္း အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္မယ္ဆုိရင္ ေငြအမ်ားၾကီး ရွာနုိင္တယ္”

ရစ္ခ်တ္သည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားသည္။

“သားေရ…ျပႆနာက ဘာလဲ။ သား ေနမေကာင္းလို႕လား။ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနလို႕လဲ။ ေဖေဖကို ေျပာနုိုုင္ပါတယ္ကြာ” မစၥတာေရာ့ခ္ေဝါလ္က ေျပာဆိုသည္။

“ေဖေဖ… သား ေနေကာင္းပါတယ္။ သားမွာ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းတစ္လံုးရယ္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုရယ္၊ ထက္ျမက္တဲ့ ဖခင္ၾကီးတစ္ေယာက္ရယ္ ရွိေနသားပဲ။ ဒါေပမယ့္…”

“ဒါနဲ႕…သား ခ်စ္သူနာမည္က ဘယ္သူလဲ” မစၥတာေရာ့ခ္ေဝါလ္က ေမးလိုက္သည္။

“ဟာ… ေဖေဖ…သူမက သိပ္လွျပီး သားအတြက္ အလြန္အေရးပါတဲ့ လူတစ္ဦးပါ။ သူမနာမည္က အယ္လင္ လန္ထရီတဲ့။ သူမဟာ သားအတြက္ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူပါပဲ”

“သူမကို စကားေျပာေလကြာ။ သူမနဲ႕အတူ တြဲကလိုက္ပါ။ မိုးရြာထဲမွာ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ေပါ့။ သူမလည္း သားကို ျပန္ခ်စ္လာပါလိမ့္မယ္။ သားလည္း ထက္ျမက္ျပီး အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးပဲ”

“ဒါေပမယ့္ သူမေဘးမွာက အမ်ိဳးသားေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတာဗ်။ သား သူမအနား ဘယ္တုန္းကမွ ခ်ည္းကပ္လို႕မရဘူး။ သူမကလည္း သားအတြက္ အခ်ိန္မေပးဘူးေလ”

“ရစ္ခ်တ္…ေငြေတြယူျပီး သူမရဲ႕အခ်ိန္ကို ေပးဝယ္လုိက္ပါ။ သားရဲ႕ ေမတၱာကို သူမသိလာေအာင္ ထုတ္ေျပာေပါ့ကြာ”

“သား ေျပာလို႕မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူးဗ်။ ေနာက္ေန႕နံနက္ဆုိ သူမ ဥေရာပကို သေဘၤာနဲ႕ သြားေတာ့မွာ။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ ေနမွာတဲ့။ ဒီေန႕ည ျပဇာတ္ပြဲကိုလုိက္ပို႕ဖို႕ သားကို ေျပာထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏေလးပဲ ကားေမာင္းသြားရမွာ။ သား သူမနဲ႕ အခ်ိန္အမ်ားၾကီး ရခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ သူမအခ်ိန္ေတြကို ေပးမဝယ္နုိင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

“ေကာင္းျပီ…ရစ္ခ်တ္။ ခု ေဖေဖ နားလည္ျပီ။ သူမအေပၚထားတဲ့ သားရဲ႕ ေမတၱာဟာ ၾကီးျမတ္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမကေတာ့ သားရဲ႕ေမတၱာကို မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ သားရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ေပါ့”

“သားမွာ အခ်ိန္မွမရတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး သူမသိေအာင္ ေျပာရမွာလဲဗ်” ရစ္ခ်တ္က အလြန္မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ရင္း ေျပာဆိုလိုက္သည္။ “ေဖေဖရဲ႕ေငြေတြက သူမနဲ႕ စကားေျပာဖို႕ အခ်ိန္ေတြကို ဝယ္လို႕မရဘူးဗ်”

ထိုေန႕ ည (၈)နာရီတြင္ ရစ္ခ်တ္သည္ လွပေသာ သူ႕ခ်စ္သူ အမ်ိဳးသမီးအိမ္သို႕ ထြက္ခြာသြားပါသည္။

“ေကာင္းေသာ ညေနခင္းပါ…ရစ္ခ်တ္။ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက ကြ်န္မတုိ႕ကို ျပဇာတ္ရံုမွာ ေစာင့္ေနၾကျပီ။ ကြ်န္မ အခ်ိန္မီ ေရာက္ခ်င္တယ္” မစ္စ္ လန္ထရီက ေျပာဆိုသည္။

“ ေက်းဇူးျပဳျပီး…ေဝါလက္ခ္ ျပဇာတ္ရံုဆီ ေမာင္းေပးပါ” ရစ္ခ်တ္က ဒရိုင္ဘာဘက္လွည့္ျပီး ေျပာဆိုလုိက္သည္။ သို႕ရာတြင္ သံုးဆယ့္ေလးလမ္းအေရာက္၌ ကားရပ္သြားသည္။

“ဘာ ျဖစ္လို႕လဲ” ရစ္ခ်တ္က ဒရိုင္ဘာကို ေမးလိုက္သည္။

“စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ…မစၥတာ ရစ္ခ်တ္” ကားသမားက ေျပာဆိုသည္။ “ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕  ဘယ္ဘက္ေရာ၊ ညာဘက္ေရာ၊ ေနာက္ဘက္မွာပါ ကားေတြ ျပည့္ေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကား ေရြ႕လို႕မရေတာ့ဘူး။ နယူးေယာက္ျမိဳ႕က ကားေတြ ဒီနားလာျပီး စုမိၾကပံုပဲ”

“အီလန္…ကိုယ္ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ။ ဒီေန႕ညေတာ့ ကိုယ္တို႕ ျပဇာတ္ရံု ေရာက္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး” ရစ္ခ်တ္က အီလန္ဘက္လွည့္ျပီး ေျပာဆိုလိုက္သည္။

“ဒါလည္း ေကာင္းတာပဲရွင္။ ကြ်န္မ ျပဇာတ္ကို သိပ္မၾကိဳက္ဘူး။ ဒီကားထဲမွာ ရွင္နဲ႕အတူ ရွိေနတာ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲရွင္” မစၥလန္ထရီက ေျပာဆိုသည္။

“မင္း တကယ္ေျပာေနတာလား” ရစ္ခ်တ္က ျပံဳးရင္း ျပန္ေမးလိုက္သည္။

ထိုေန႕ည ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရစ္ခ်တ္သည္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အခန္းသို႕ လမ္းေလ်ွာက္သြားသည္။ အဘိုးၾကီးက သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ရူ႕ေနသည္။

“ေဖေဖ…သားနဲ႕ မစၥ လန္ထရီတို႕ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကျပီဗ်” ရစ္ခ်တ္က ဖခင္ကို ေျပာဆုိလုိက္သည္။

“သိပ္ေကာင္းတာေပါ့…ရစ္ခ်တ္။ သားအတြက္ ေဖေဖ ဝမ္းသာပါတယ္”

“သားတို႕ စကားအမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမလည္း သားကို ခ်စ္တယ္တဲ့။ ေဖေဖ ေတြ႕တယ္မို႕လား။ ေဖေဖရဲ႕ ေငြေတြက ေမတၱာတရားကို ဝယ္လို႕မရပါဘူး”

ထို႕ေနာက္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ လူငယ္ေလးသည္ အိပ္ရာဝင္ရန္ မိမိအိပ္ခန္းဆီသို႕ ေလွ်ာက္သြားသည္။

ဒီျဖစ္ရပ္ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္ၾကည့္ၾကပါစို႕…။

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ (၇)နာရီတြင္ မစၥတာ ကယ္လီသည္ မစၥတာေရာ့ခ္ေဝါလ္၏ အိမ္သို႕ ေရာက္ရွိလာသည္။

“မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ…မစၥတာ ကယ္လီ” မစၥတာေရာ့ခ္ေဝါလ္က ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ “ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့သားပဲ။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေဒၚလာ (၅၀၀၀)ပါ”

“ဒါေပမယ့္ အခက္ေတာ့ ၾကံဳခဲ့ရေသးတယ္ဗ်…မစၥတာ ေရာ့ခ္ေဝါလ္။ ဒရိုင္ဘာေတြက ဆယ္ေဒၚလာ လုိခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ရဲသားေတြကလည္း ေဒၚလာ (၅၀) လိုခ်င္တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ လမ္းတိုင္းမွာရွိတဲ့ ကားေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အတြက္ ရပ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ အဆင္ေျပတယ္မို႕လား” မစၥတာ ကယ္လီက ေမးလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္။ တကယ္ကို အဆင္ေျပသြားတာပဲ။ ကဲ…အခ်စ္အတြက္… ေငြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ေမာ့လိုက္ၾကစို႕…”

ေနလင္းေအာင္

O Henry ၏ Money Talks ကို ဘာသာျပန္ဆုိပါသည္။

No comments:

ေျပာခ်င္ရာမ်ား ေျပာခဲ့ဖို႔...