ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္

ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းသည္ အားကစားသမား ဂလန္း ကန္နင္ဟမ္ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္တြင္ ေက်းလက္ေက်ာင္းကေလး၌ ဆိုးဆိုးရြားရြား မီးေလာင္ကြ်မ္းမႈကို ခံခဲ့ရသည္။ ဆရာဝန္မ်ားက သူသည္ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္နုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ သူသည္ ႏွစ္ဆယ့္နွစ္လအၾကာတြင္ ပထမဆံုး လမ္းျပန္ေလွ်ာက္နုိင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ သူသည္ နာက်င္မႈေဝဒနာ ခံစားေနရသည့္ၾကားမွပင္ ေျပးနုိင္ရန္ အခိုင္အမာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။

…………………………………………………………………….

ေက်းလက္ေဒသ ေက်ာင္းကေလးတစ္ေက်ာင္းသည္ အပူဓာတ္ရရန္ ေရွးေခတ္သံုး ေက်ာက္မီးေသြးမီးဖိုကို အသံုးျပဳရသည္။ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္သည္ ဆရာႏွင့္ အတန္းေဖာ္မ်ား ေရာက္မလာမီ စာသင္ခန္းတစ္ခုလံုး အေႏြးဓာတ္ရေစရန္ ေစာေစာစီးစီး မီးလာေမြးေပးရပါသည္။

တစ္ေန႕နံနက္တြင္ ဆရာႏွင့္ အတန္းေဖာ္မ်ား ေရာက္လာေသာအခါ စာသင္ေက်ာင္းကေလး မီးစြဲေလာင္ေနေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ၾကသည္။ သူတုိ႕သည္ မီးစြဲေလာင္ေနေသာ ေက်ာင္းထဲမွ သတိလစ္ ေမ့ေျမာေနေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ကုိ ဆြဲထုတ္လိုက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္သည္ ရွင္သန္ဖို႕ထက္ ေသဆံုးရန္ ရာခိုင္ႏႈန္းပိုမ်ားေၾကာင္း သူတုိ႕အားလံုး ေတြးထင္မိထားၾကသည္။ သူသည္ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္း ထက္ဝက္ေက်ာ္ မီးေလာင္ကြ်မ္းမႈ ခံလိုက္ရသျဖင့္ အနီးအနားရွိ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းတစ္ခုသို႕ ပို႕ေဆာင္လိုက္ပါသည္။

သူသည္ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲတြင္ ေသေလာက္ေအာင္ ေဝဒနာခံစားရင္း သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ျဖစ္စဥ္ ဆရာဝန္ႏွင့္ သူ႕မိခင္တို႕ စကားေျပာဆိုေနသည္ကို မသဲမကြဲ ၾကားလုိက္မိသည္။ ဆရာဝန္က သူ႕မိခင္အား သားျဖစ္သူ ေသခ်ာေပါက္ ေသဆံုးလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုေနသည္။ သားျဖစ္သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းသည္ မီးေလာင္ဒဏ္ရာ ဆိုးဆိုးရြားရြား ရရွိေနသျဖင့္ ေသဆံုးသည္ကသာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာဝန္က ေျပာဆိုသည္။

သို႕ရာတြင္ သတၱိရွိေသာ ေက်ာင္းသားေလးသည္ မေသဆံုးခ်င္ေသးေပ။ သူသည္ ျပန္လည္အသက္ရွင္ ရပ္တည္နုိင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူသည္ ျပန္လည္ အသက္ရွင္ ရပ္တည္လာနိုင္သျဖင့္ ဆရာဝန္မ်ားမွာ အံ့ၾသသြားခဲ့ၾကသည္။ ေသေစေလာက္ေသာ အႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္လာျပီးေနာက္ သူသည္ ဆရာဝန္ႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူတို႕ တိတ္တဆိတ္ ေျပာဆိုေနသည္ကို ၾကားလုိက္ရျပန္သည္။ ကေလးငယ္၏ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းသည္ မီးေလာင္ဒဏ္ရာ ဆိုးဆိုးရြားရြား ရေနသျဖင့္ ေသဆံုးသြားသည္ကသာ ပိုေကာင္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာဝန္က မိခင္ျဖစ္သူကို ေျပာဆိုသည္။ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းသည္ လႈပ္ရွားမရသျဖင့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး မသန္စြမ္းသူတစ္ဦးအျဖစ္ပဲ ရွင္သန္ရပ္တည္ရလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။

သတၱိရွိေသာ ကေလးငယ္သည္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ျပန္သည္။ သူသည္ မသန္စြမ္းသူအျဖစ္ မေနထုိင္ခ်င္ဘဲ လမ္းျပန္ေလ်ွာက္ခ်င္ခဲ့သည္။ သို႕ရာတြင္ သူ၏ ခါးေအာက္ပိုင္းသည္ လႈပ္ရွားမႈစြမ္းရည္ မရရွိခဲ့ေပ။ သူ၏ ပိန္လီွေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားမွာ ခံစားမႈမရွိဘဲ တြဲေလာင္းက်ေနခဲ့သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ ေဆးရံုမွ ဆင္းလာနုိင္ခဲ့သည္။ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း မိခင္ျဖစ္သူက သူ၏ေျခေခ်ာင္းမ်ားကို ေဆးလိမ္းေပးရသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ေျခေခ်ာင္းမ်ားတြင္ မည္သည့္ခံစားမႈမွ မရရွိေပ။ မည္သည့္ထိန္းခ်ဳပ္မႈကိုမွလည္း မလုပ္နုိင္ခဲ့ေပ။ သို႕ရာတြင္ သူ၏ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္နုိင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ ယခင္ကကဲ့သို႕ပင္ ခုိင္မာျပတ္သားဆဲပင္ ျဖစ္သည္။

သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ မေနခ်င္သည့္အခါ လက္တြန္းလွည္းေပၚတြင္ ထုိင္ေနေလ့ရွိသည္။ ေနသာေသာ တစ္ေန႕တြင္ သူ၏မိခင္က ေလေကာင္းေလသန္႕ ရရန္အလိုငွာ သူ႕အား ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚတင္ျပီး ျခံဝန္းထဲ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႕တြင္ သူသည္ ထိုင္မေနေတာ့ဘဲ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚမွ မိမိကိုယ္တုိင္ ပစ္လဲွဆင္းလိုက္သည္။ သူသည္ ေျခတရြတ္တိုက္ဆြဲရင္း ျမက္ခင္းျပင္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။

သူသည္ ျခံဝန္းကို ေဘာင္ခတ္ထားသည့္ အျဖဴေရာင္ ျခံစည္းရုိးမ်ားဆီသို႕ တရြတ္တုိက္ဆြဲလာခဲ့သည္။  ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အားစုိက္ထုတ္ျပီးေနာက္ ျခံစည္းရိုးကိုမွီရင္း ရပ္လုိက္နုိင္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ျခံစည္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္  တိုင္တစ္တုိင္ျပီးတစ္တုိင္ ဆြဲကိုင္ကာ တရြတ္ဆြဲ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။ သူသည္ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ဤသို႕ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ရာ ျခံစည္းရုိးတစ္ပတ္လံုး ေလွ်ာက္လွမ္းလာနုိင္ခဲ့သည္။ သူ႕တြင္ ေျခေခ်ာင္းမ်ား ေကာင္းမြန္လာရံုမွလႊဲ၍ မည္သည့္အလိုဆႏၵမွ မရွိခဲ့ေပ။

သူသည္ ေန႕စဥ္ေန႕တုိင္း ေဆးလိမ္းရင္း ခိုင္မာေသာ ဇြဲလံု႕လ၊ ျပတ္သားေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တုိ႕ျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္နိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ တံု႔ဆိုင္းတံု႕ဆိုင္းျဖင့္ သူ လမ္းေလွ်ာက္နုိင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ လမ္းေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္နိုင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေျပးပင္ ေျပးနုိင္လာခဲ့သည္။

သူသည္ ေက်ာင္းသို႕ စတင္လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ေျပးရင္း ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရန္သက္သက္အတြက္လည္း သူ ေျပးခဲ့သည္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းေရာက္ေသာအခါ သူသည္ အေျပးအသင္းကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။

၁၉၃၄ ခုႏွစ္တြင္ အသက္ရွင္ရပ္တည္နုိင္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မထားခဲ့ေသာ လူငယ္ေလး ဂလင္း ကန္နင္ဟမ္သည္ အေျပးျပိဳင္ပြဲတြင္ ကမၻာ့စံခ်ိန္ကို တစ္မုိင္လွ်င္ (၄း၀၆.၈) မိနစ္ျဖင့္ စံခ်ိန္တင္နုိင္ခဲ့သည္။

ဂလင္းကန္နင္ဟမ္၏ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းမႈက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အား သြယ္ဝိုက္ေျပာၾကားေနသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕သည္ မိမိဘဝကို ဖန္တီးရာတြင္ မိမိအေပၚ၌သာ တည္မီေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕တြင္ မိမိကိုယ္ကို လမ္းညႊန္ေပးမည့္ လံုေလာက္ေသာ စိတ္ဆႏၵသာ ရွိေနမည္ဆုိပါက မည္သည့္အရာကိုမဆို အေကာင္အထည္ ေဖာ္နုိင္ေပလိမ့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕၏ စိတ္ဆႏၵကို္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကိုယ္တုိင္မွလြဲ၍ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ကန္႕သတ္ခ်က္မထားနိုင္ေခ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႕သည္ မိမိကိုယ္တြင္း စြမ္းအားမ်ားကို ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္နုိင္မည္ဆုိလွ်င္ မည္သည့္ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကိုမဆို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ ေဖာ္နုိင္ေပလိမ့္မည္ ျဖစ္ေပသည္။

ဘဝမွတ္တမ္း အႏွစ္ခ်ဳပ္

• သူသည္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္တြင္ ေက်းလက္ေက်ာင္းကေလး၌ ဆုိးဆိုးရြားရြား မီးေလာင္ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့သည္။ သူသည္ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္နုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ဆရာဝန္မ်ားက ၾကိဳတင္ေဟာကိန္း ထုတ္ခဲ့ၾကသည္။
• (၂၂)လအၾကာတြင္ သူသည္ ပထမဆံုး လမ္းျပန္ေလွ်ာက္နုိင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ နာက်င္မႈေဝဒနာ ခံစားေနရသည့္ၾကားမွပင္ ခိုင္မာေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ေျပးနုိင္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။
• အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ အေျပး စံခ်ိန္တင္နုိင္ခဲ့ျပီးေနာက္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကန္စက္စ္ တကၠသိုလ္၌ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။
• ကန္စက္စ္တကၠသိုလ္တြင္ တက္ေရာက္ေနစဥ္ သူသည္ မိမိေက်ာင္းစရိတ္ကို ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြလိုသျဖင့္ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးအားလံုးကို ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။
• သူသည္ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ တက္ေရာက္ေနစဥ္ ၁၉၃၂ ခု အိုလံပစ္ အားကစားျပိဳင္ပြဲ၌ မီတာ (၁၅၀၀)ေျပးပြဲတြင္ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲရာ ျပင္းထန္ေသာ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ စတုတၳေနရာသာ ရရွိခဲ့သည္။
• သူသည္ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေရာက္ေနစဥ္  တစ္မိုင္လွ်င္ (၄း၀၆.၈)မိနစ္ျဖင့္ ကမၻာ့စံခ်ိန္ တင္နုိင္ခဲ့ရာ တစ္မိုင္အတြက္ အျမန္ဆံုးစံခ်ိန္ (၁၃)ခုအနက္ ခုႏွစ္ခုေျမာက္ပင္ ျဖစ္သည္။
• ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တြင္ ျပိဳင္ဘက္ အေျပးသမားမ်ားက “လူၾကိဳက္အမ်ားဆံုး အားကစားသမား”ဆုအတြက္ သူ႕ကို မဲေပးခဲ့ၾကသည္။
• သူသည္ အိုင္အိုဝါတကၠသိုလ္မွ မဟာဘြဲ႕ရရွိေအာင္ ဆက္လက္ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ နယူးေယာက္တကၠသိုလ္မွ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရရွိခဲ့သည္။
• နယူးေယာက္တြင္ ရွိေနစဥ္ မက္ဒီဆင္ စကြဲယားဥယ်ာဥ္၌ က်င္းပခဲ့သည့္ အေျပးျပိဳင္ပြဲ (၃၁)ပြဲအနက္ (၂၁)ပြဲ အနုိင္ရရွိခဲ့သည္။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ မုိးလံုေလလံု အားကစားကြင္း၌ စံခ်ိန္တင္နုိင္ခဲ့သည္။ သူ၏ အျမန္ဆံုးေျပးႏႈန္းမွာ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္က ဒါ့တ္ေမာက္သ္တြင္ က်င္းပသည့္ အေျပးျပိဳင္ပြဲ၌ တစ္မုိင္လွ်င္ (၄း၀၄)မိနစ္ျဖင့္ ေျပးနုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
• ၁၉၄၀ ခုႏွစ္က အိုလံပစ္အားကစား ျပိဳင္ပြဲ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ေသာအခါ သူသည္ အေျပးျပိဳင္ျခင္းအလုပ္မွ အနားယူျပီးေနာက္ အိုင္အိုဝါရွိ ေကာ္နယ္လ္ေကာလိပ္တြင္ စာသင္ေပးခဲ့သည္။
• ဒုတိယကမၻာ့စစ္အတြင္း သူသည္ ေရတပ္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။
• က်န္ရွိေသာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ကန္စက္စ္ေဒသမွ ဒုကၡေရာက္ေနသည့္ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ဂလင္းကန္နင္ဟမ္ လူငယ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူတို႕သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ သူ ေသဆံုးခ်ိန္အထိ ကေလးေပါင္း (၉၀၀၀)ခန္႕ကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးနုိင္ခဲ့ေၾကာင္း ခန္႕မွန္းရေပသည္။

ေနလင္းေအာင္

www.naylinaung1.blogspot.com