လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္

         မီဂ်ီေခတ္ (1868-1912)တုန္းက ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ဇင္ဆရာၾကီး နန္အင္ထံသို႕ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွ ပါေမာကၡတစ္ဦး ေရာက္လာကာ ဇင္ဘာသာအေၾကာင္း စံုစမ္းေမးျမန္းပါတယ္။

        နန္အင္က သူ႕ကို လက္ဖက္ရည္နဲ႕ဧည့္ခံတယ္။ သူဟာ ဧည့္သည္ရဲ႕ခြက္ထဲ လက္ဖက္ရည္အျပည့္ ေလာင္းထည့္ျပီးေပမယ့္ ဆက္လက္ျပီး ေလာင္းထည့္ေနခဲ့ပါတယ္။

         ပါေမာကၡက လက္ဖက္ရည္ေတြ လွ်ံက်ေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ ေျပာလာပါတယ္။

         “လက္ဖက္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနျပီ။ ေနာက္ထပ္ ထည့္လို႕ မရေတာ့ဘူးေလ။”

         ထို႕အခါ နန္အင္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။

        “ဒီလက္ဖက္ရည္ခြက္လိုပဲ။ ခင္ဗ်ားမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္အယူအဆေတြ၊ မွန္းဆခ်က္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနပါတယ္။ ပထမဆံုး ခင္ဗ်ားကိုယ္ထဲက အရာအားလံုး သြန္မပစ္ဘဲနဲ႕ေတာ့ ဇင္ပညာအေၾကာင္း ျပသလို႕ မရနုိင္ပါဘူး”

စဥ္းစားဆင္ျခင္စရာ

       သင့္ရဲ႕ဖန္ခြက္ထဲမွာ တစ္ခုခု ထည့္ထားခဲ့တယ္ဆိုပါစို႕။ ေနာက္တစ္ခု ထည့္ခ်င္တဲ့အခါ ေရာထည့္လို႕ ေတာ့ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခုပဲ ေရြးစရာရွိပါတယ္။ ပထမထည့္ခဲ့တဲ့ အရာအားလံုး သြန္ပစ္ျပီး ေနာက္တစ္ခု ေျပာင္းလဲထည့္နုိင္ပါတယ္။

       ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ခုခုကို တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ သင္ယူျပီးေျမာက္ခဲ့တယ္ဆိုပါစို႕။ ဒုတိယတစ္ခု သင္ယူတဲ့အခါမွာ ပထမသင္ယူခဲ့ရတဲ့ သေဘာတရားေတြက လႊမ္းမိုးေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္  သင္ယူရာမွာ အဟန္႕အတား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

         ပညာရပ္တစ္ခု သင္ယူရာမွာ ပထမ တတ္သိထားခဲ့တဲ့ ပညာအားလံုး ခဏေမ့ထားျပီးမွ ဒုတိယတစ္ခုကို သင္ယူပါ။

         အခ်ိဳ႕ေသာ သဘာဝလြန္ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ သိပၸံနည္းတက် ရွင္းျပလို႕ မရနုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ္သင္ယူခဲ့တဲ့ ပညာရပ္ေတြနဲ႕ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္လို႕ေတာ့ မရနိုင္ပါဘူး။

 ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

Ref;A Cup of Tea by Unknown Author

www.naylinaung1.blogspot.com