ခဲတံႏွင့္ ခဲဖ်က္

ခဲတံ။  ။ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
ခဲဖ်က္။       ။ ဘာအတြက္လဲ။ ခင္ဗ်ား အမွားတစ္ခုခု မလုပ္မိပါဘူး။

ခဲတံ။  ။ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္တာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ အမွားတစ္ခု ျပဳလုပ္မိတုိင္း ခင္ဗ်ားက အဲဒီအမွားကို ဖ်က္ေပးရတယ္ေလဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အမွားေတြကို ဖ်က္ေပးရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အပိုင္းေလးေတြ ဖဲ့ေပးလိုက္ရတယ္ေလ။ ဖ်က္လို္က္ရတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ခင္ဗ်ားဟာ ပိုျပီးေတာ့ ေသးငယ္လာရတယ္ေလဗ်ာ။

  ခဲဖ်က္။     ။ဒါေတာ့ မွန္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲမထားပါဘူး။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း အဲဒီလိုဖ်က္ေပးဖို႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖန္တီးထားခဲ့တာပဲေလ။ ခင္ဗ်ား အမွားလုပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ခင္ဗ်ားကိုကူညီဖို႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပဳလုပ္ထားခဲ့တာပဲ။ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကုန္ဆံုးသြားျပီး  အျခားခဲဖ်က္တစ္ခုနဲ႕ အစားထိုးရမွာကို သိေနေပမယ့္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ကို တကယ္ နွစ္သက္ေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်းဇူးျပဳျပီး ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႕ေတာ့လား။ ခင္ဗ်ား စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ မၾကည့္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။

ခဲတံနဲ႕ ခဲဖ်က္ေလးရဲ႕ အျပန္အလွန္ စကားေျပာဆိုမႈကို ေတြ႕တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ကို စိတ္အားတက္ၾကြသြားပါတယ္။

မိဘေတြဟာ ခဲဖ်က္နဲ႕တူျပီး သားသမီးေတြကေတာ့ ခဲတံနဲ႕တူပါတယ္။ မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြအတြက္ အျမဲတမ္း အဆင္သင့္ရွိေနၾကျပီး သူတို႕ရဲ႕ အမွားေတြကို ဖယ္ရွား ရွင္းလင္းေပးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ အဲဒီလို ဖယ္ရွားေပးေနစဥ္ သူတို႕ အနာတရျဖစ္ျပီး အိုမင္းလာမယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတို႕ ေသဆံုးသြားရပါလိမ့္မယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ အေပါင္းအေဖာ္အသစ္ျဖစ္တဲ့ ဇနီးနဲ႕ ခင္ပြန္းေတြ ေတြ႕လာေပမယ့္လည္း မိဘေတြကေတာ့ သားသမီးေတြအတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးဖို႕ ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတုန္းပါပဲ။ ျပီးေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ အဖိုးတန္ရတနာေလးေတြျဖစ္တဲ့ သားသမီးေတြ စိုးရိမ္ပူပန္ျပီး ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမွာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အလုိမရွိၾကပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ခဲတံေလးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ခဲ့ျပီးပါျပီ။ ခဲဖ်က္ေလးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြ တစ္ေန႕ျပီးတစ္ေန႕ ပိုျပီး ေသး်ငယ္လာတာ (အုိမင္းလာတာ)ကိုေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နာက်င္မိပါတယ္။ တစ္ေန႕ေန႕မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူ က်န္ေနမယ့္အရာေတြကေတာ့ ခဲဖ်က္အမႈန္႕ေလးေတြရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူရွိခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေလးေတြရယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

Ref; Story of a Pencil and Eraser by Unknown

မူရင္း အဂၤလိပ္စာ

 

Story of a Pencil and Eraser

Pencil: I’m sorry

Eraser: For what? You didn’t do anything wrong.

Pencil: I’m sorry because you get hurt because of me. Whenever I made a mistake, you’re always there to erase it. But as you make my mistakes vanish, you lose a part of yourself. You get smaller and smaller each time.

Eraser: That’s true. But I don’t really mind. You see, I was made to do this. I was made to help you whenever you do something wrong. Even though one day, I know I’ll be gone and you’ll replace me with a new one, I’m actually happy with my job. So please, stop worrying. I hate seeing you sad.

I found this conversation between the pencil and the eraser very inspirational.

Parents are like the eraser whereas their children are the pencil. They’re always there for their children, cleaning up their mistakes. Sometimes along the way, they get hurt, and become smaller / older, and eventually pass on. Though their children will eventually find someone new (spouse), but parents are still happy with what they do for their children, and will always hate seeing their precious ones worrying, or sad.

All my life, I’ve been the pencil. And it pains me to see the eraser that is my parents getting smaller and smaller each day. For I know that one day, all that I’m left with would be eraser shavings and memories of what I used to have.