ဟိုတယ္စာေရး

 

(The Light of English Magazine, October 2013)

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေလမိုးထန္ေသာ ညတစ္ညမွာ အဘိုးၾကီးနဲ႕ ဇနီးျဖစ္သူတုိ႕ဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဖီလာဒီဖီးယားရွိ ဟိုတယ္ေလးတစ္လံုးရဲ႕ ဧည့္ခန္းေလးထဲ ဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႕စံုတြဲဟာ မုိးခိုဖုိ႕ ၾကိဳးစားရင္း တစ္ညတာ ခိုလံႈရာရရန္ ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ ဧည့္ၾကိဳစားပြဲဆီ ေရာက္လာၾကပါတယ္။

 “ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အတြက္ အခန္းတစ္ခန္းေလာက္ ရႏိုင္မလား” အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက ေမးလာပါတယ္။

ေဖာ္ေရႊတတ္တဲ့ စာေရးဟာ စံုတြဲကို ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ျပံဳးၾကည့္ရင္း ျမိဳ႕ထဲတြင္ အစည္းအေဝး သံုးခုရွိေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

“အခန္းအားလံုး ျပည့္ေနပါျပီ”လို႕ စာေရးက ေျပာပါတယ္။ “ဒါေပမယ့္ မြန္ရည္တဲ့ ခင္ဗ်ားတို႕စံုတြဲကို နံနက္တစ္နာရီ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မိုးရြာၾကီးထဲ မလႊတ္ရက္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲ အိပ္နိုင္မလား။ ပရိေဘာဂ အစံုအလင္ မရွိေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ သက္ေသာင့္သက္သာ အနားယူဖုိ႕အတြက္ေတာ့ လံုေလာက္ပါတယ္”

စံုတြဲက ျငင္းဆုိတဲ့အခါ လူငယ္ေလးက ဆက္လက္ေျပာဆိုပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မပူပါနဲ႕ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လုိက္ပါမယ္” လို႕ စာေရးက သူတုိ႕ကို ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့မွ စံုတြဲက (သူ႕အခန္းထဲအိပ္ဖို႕) သေဘာတူလုိက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္တြင္ အဘုိးၾကီးက စာေရးကို ေငြေပးေခ်ရင္း ေျပာဆုိလုိက္ပါတယ္။ “ခင္ဗ်ားဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ပါ။ အေကာင္ဆံုး ဟိုတယ္ရဲ႕ သူေဌးပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ တစ္ေန႕ေန႕မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုးဟိုတယ္တစ္လံုး တည္ေဆာက္ေပးနုိင္ေကာင္းပါရဲ႕”

စာေရးက သူတုိ႕ကိုၾကည့္ရင္း ျပံဳးလုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႕သံုးေယာက္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕စံုတြဲ ကားေမာင္းထြက္လာစဥ္ ေဖာ္ေရႊမႈေရာ၊ အကူအညီေပးမႈေရာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးရွိတဲ့ လူမ်ိဳးဟာ ေတြ႕ဆံုရဖို႕ ခက္ခဲေပမယ့္ ဒီစာေရးကေတာ့ ျခြင္းခ်က္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း အဘိုးၾကီးက လက္ခံသေဘာတူလိုက္ပါတယ္။

ႏွစ္ႏွစ္တာ ကုန္ဆံုးခဲ့ေပျပီ။ စာေရးဟာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေမ့ေပ်ာက္လုနီးပါး ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘိုးၾကီးထံကေန စာတစ္ေစာင္ လက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ စာထဲမွာ ေလမိုးထန္တဲ့ ညတစ္ညအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပထားျပီး လူငယ္ေလးကို နယူးေယာက္ျမိဳ႕သို႕ အလည္လာေရာက္ဖို႕ အသြားအျပန္ လက္မွတ္တစ္စံုကိုလည္း စာအိတ္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။

အဘိုးၾကီးက သူ႕ကို နယူးေယာက္မွာ ေတြ႕တဲ့အခါ ရိပ္သာ(၅)လမ္းနဲ႕ (၃၄)လမ္းေထာင့္သို႕ ဦးေဆာင္ေခၚသြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူဟာ ေကာင္းကင္ျပင္ထိ ထုိးထြက္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ေတြနဲ႕အတူ နီၾကန္ၾကန္ ေက်ာက္တုန္းမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးအသစ္ၾကီးကို ညႊန္ျပလိုက္ပါတယ္။

 “ခင္ဗ်ား စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႕အတြက္ ဒီဟိုတယ္ကို ကြ်န္ေတာ္ တည္ေဆာက္ထားတာပါ”လို႕ အဘုိးၾကီးက ေျပာလိုက္ပါတယ္။

“ခင္ဗ်ား ရယ္စရာ ေျပာေနတာပဲ ျဖစ္ရမယ္”လို႕ လူငယ္ေလးက ေျပာပါတယ္။

 “ကြ်န္ေတာ္ ရယ္စရာ ေျပာတာမဟုတ္ေၾကာင္း အာမခံရဲပါတယ္”လို႕ အဘုိးၾကီးက ေဝခြဲရခက္ေသာ အျပံဳးျဖင့္ ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။

အဘိုးၾကီးရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ ဝီလီယံ ေဝါ့ေဒါ့ဖ္ အက္စ္တာျဖစ္ျပီး ခမ္းနားတဲ့ အေဆာက္အဦး အသစ္ၾကီးကေတာ့ ေဝါ့ေဒါ့ဖ္ အက္စ္တုိရီးယား ဟိုတယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဟိုတယ္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး မန္ေနဂ်ာျဖစ္လာတဲ့ စာေရးေလးကေတာ့ ေဂ်ာ့ဂ်္ စီဘိုးဒ္ထ္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္စာေရးေလးဟာ သူျပဳလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကမၻာ့အေကာင္းဆံုးဟိုတယ္တစ္ခုရဲ႕ မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့မိပါဘူး။

ေနလင္းေအာင္

www.naylinaung1.blogspot.com

The Hotel Clerk

One stormy night many years ago, an elderly man and his wife entered the lobby of a small hotel in Philadelphia, USA. Trying to get out of the rain, the couple approached the front desk hoping to get some shelter for the night.

“Could you possibly give us a room here?” the husband asked.

The clerk, a friendly man with a winning smile, looked at the couple and explained that there were three conventions in town. “All of our rooms are taken,” the clerk said. “But I can’t send a nice couple like you out into the rain at one o’clock in the morning. Would you perhaps be willing to sleep in my room? It’s not exactly a suite, but it will be good enough to make you folks comfortable for the night.”

When the couple declined, the young man pressed on. “Don’t worry about me, I’ll make out just fine,” the clerk told them.

So the couple agreed.

As he paid his bill the next morning, the elderly man said to the clerk, “You are the kind of manager who should be the boss of the best hotel. Maybe someday I’ll build one for you.”

The clerk looked at them and smiled. The three of them had a good laugh. As they drove away, the elderly couple agreed that the helpful clerk was indeed exceptional, as finding people who are both friendly and helpful isn’t easy.

Two years passed. The clerk had almost forgotten the incident when he received a letter from the old man. It recalled that stormy night and enclosed a round-trip ticket to New York, asking the young man to pay them a visit.

The old man met him in New York, and led him to the corner of Fifth Avenue and 34th Street. He then pointed to a great new building there, a pale reddish stone, with turrets and watchtowers thrusting up to the sky.

“That,” said the older man, “is the hotel I have just built for you to manage.”

“You must be joking,” the young man said.

“I can assure you I am not,” said the older man, a sly smile playing around his mouth.

The older man’s name was William Waldorf-Aster, and that magnificent structure was the original Waldorf-Astoria Hotel. The young clerk who became its first manager was George C. Boldt. This young clerk never foresaw the turn of events that would lead him to become the manager of one of the world’s most glamorous hotels.

Author Unknown