အမွန္တရားအတြက္ တံခါးဖြင့္ထားပါ

ငါးႏွစ္အရြယ္ မုဆိုးဖိုနဲ႕ အတူေနတဲ့ သားျဖစ္သူအေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။ သူဟာ
သားျဖစ္သူကို သူ႕ဘဝထက္ပိုျပီး ခ်စ္ျမတ္နိုးပါတယ္။ တစ္ေန႕ သားျဖစ္သူကို
အိမ္မွာထားခဲ့ရင္း အလုပ္ကိစၥတစ္ခုအတြက္ သူထြက္သြားခဲ့ရတယ္။
သူထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ လူဆိုးေတြ ရြာကိုေရာက္လာျပီး ပစၥည္းေတြယူငင္ကာ
တစ္ရြာလံုး မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးျပစ္လိုက္တယ္။ သူ႕သားကိုေတာ့ ျပန္ေပးဆြဲ
ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ မုဆိုးဖို အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႕အိမ္ေဘးမွာ
ကေလးအေလာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီအေလာင္းဟာ
သူ႕သားျဖစ္ရမယ္လို႕ေတြးရင္း ေကာက္ယူလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ
ဝမ္းနည္းပူေဆြးငိုေၾကြးရင္း ၾကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ရုပ္ကလာပ္ကုိ္ မီးသျဂိ
ၤဳလ္လိုက္ပါတယ္။ သားျဖစ္သူကိုု အလြန္ခ်စ္တဲ့အတြက္ သားျဖစ္သူရဲ႕
အိတ္တစ္လံုးထဲထည့္ရင္း သြားေလရာ ယူေဆာင္သြားပါတယ္။ လမ်ားစြာအၾကာမွာ
သားျဖစ္သူဟာ လူဆိုးေတြလက္ကေန လြတ္ေျမာက္ရင္း အိမ္ျပန္လာနိုင္ခဲ့ပါတယ္။
သားျဖစ္သူဟာ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာေရာက္လာျပီး အိမ္တံခါးကို
ေခါက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ွမွာ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ အရိုးျပာအိတ္ကိုေပြ႕ရင္း
ငိုေၾကြးေနပါတယ္။ ကေလးငယ္ဟာ သူ႕သားျဖစ္တယ္လို႕ ေအာ္ေျပာေနေပမယ့္
တံခါးဖြင့္ေပးဖို႕ေတာ့ ျငင္းဆိုလုိက္ပါတယ္။ သူ႕သားဟာ ေသဆံုးသြားျပီလို႕
အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ေနသလို အိမ္နီးခ်င္း ကေလးတစ္ေယာက္
တံခါးလာေခါက္တာလို႕ပဲ ေတြးထင္ေနခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သားျဖစ္သူဟာ
ကိုယ့္လမ္းကို ဆက္သြားရံုမွလြဲျပီး ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕
ဖခင္နဲ႕ သားျဖစ္သူတို႕ဟာ ထာဝရ ကြဲကြာသြားပါေတာ့တယ္။
မိတ္ေဆြ…
ဒီပံုျပင္လိုပဲေလ…။ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လည္း တစ္စံုတစ္ခုကို မွန္ကန္တယ္လို႕
ယံုၾကည္ရင္း တရားေသ မွတ္ယူထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
ဒီမုဆိုးဖိုဖခင္လိုမ်ိဳး ေတြ႕ၾကံဳရနုိင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရထားတာ
အမွန္တရားပဲလို႕ ေတြးထင္ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ တကယ့္အမွန္တရား
တံခါးလာေခါက္တဲ့အခါ အမွန္တရားကိုလက္ခံဖို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕စိတ္တံခါးကို
ဖြင့္ေပးဖို႕ရာ စြမ္းေဆာင္နုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
Book From…
Old Path With Clouds; Walking in the Footstep of Buddha.
ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

မီးေဘးဒုကၡကေပးေသာ ၾကီးမားသည့္တန္ဖိုး

If your home is on fire, warm yourself by it. Spanish Proverb.
သင့္အိမ္ မီးေလာင္ေနတဲ့အခါ အဲဒီမီးေတာက္နဲ႕ သင့္ကိုယ္သင္
ေႏြးေထြးေအာင္ျပဳလုပ္လုိက္ပါ။ စပိန္စကားပံု
၁၉၂၄ ခုနွစ္က ေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္ရဲ႕ ဓာတ္ခြဲခန္းဟာ မီးေလာင္မႈေၾကာင့္ လံုးဝ
ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ အေဆာက္အဦးေတြဟာ ကြန္ကရိနဲ႕ ျပဳလုပ္ထားျပီး
မီးဒဏ္ခံနိုင္တယ္လို႕ ေတြးထင္ထားခဲ့တဲ့အတြက္ သူဟာ မီးအာမခံ ေဒၚလာ
(၂၃၈၀၀၀) ပဲ ထားခဲ့မိပါတယ္။ တကယ္တမ္း ပ်က္စီးဆံုးရံႈးခဲ့ရတဲ့ အေဆာက္အအံု
တန္ဖိုးကေတာ့ ေဒၚလာႏွစ္သန္းထက္ ပိုပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ညတစ္ညမွာ
ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ မီးေလာင္မႈေၾကာင့္ အက္ဒီဆင္ရဲ႕ ဘဝတစ္သက္တာ
အလုပ္အမ်ားအျပား မီးေလာင္ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတယ္။
မီးေတာက္ေတြ ျမင့္လာတဲ့အခါ အက္ဒီဆင္ရဲ႕သား အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္အရြယ္ရွိ
ခ်ားလ္ဟာ မီးခုိးေတြနဲ႕ အပ်က္အစီးေတြရဲ႕အၾကားမွာ ဖခင္ျဖစ္သူကို
ရွာေဖြေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မီးေလာင္မႈ ျမင္ကြင္းကို
တည္ျငိမ္စြာၾကည့္ေနတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူကို ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ဖခင္မ်က္နွာဟာ
မီးေရာင္ေတြနဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈေၾကာင့္ ေတာက္ပေနခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အျဖဴေရာင္
ဆံနြယ္ေတြဟာ ေလထဲ လြင့္ေမ်ွာေနခဲ့တယ္။
"အေဖ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္နာက်င္ခဲ့ရပါတယ္" လို႕ ခ်ားလ္က
ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ "အေဖဟာ အသက္ (၆၇)ႏွစ္ ရွိပါျပီ။ လူငယ္တစ္ဦး
မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အရာရာတိုင္း မီးေတာက္ေတြနဲ႕အတူ
ပ်က္စီးသြားခဲ့ရျပီေလ။ အေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ' ခ်ားလ္စ္ မင္းအေမ
ဘယ္မွာလဲ'လို႕ ေအာ္ျပီးေမးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္မသိေၾကာင္း ေျပာလိုက္တဲ့အခါ
'မင္းအေမကို သြားရွာျပီး ဒီကိုေခၚခဲ့'လို႕ အေဖက ေစခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
'မင္းအေမ အသက္ရွင္ေနသမွ် ဒီလုိျမင္ကြင္းမ်ိဳး ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး'
လို႕ အေဖက ေျပာတယ္"
ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္မွာ အက္ဒီဆင္ဟာ အပ်က္အစီးေတြကိုၾကည့္ရင္း
ေျပာလိုက္ပါတယ္။ "မီးေလာင္မႈထဲမွာ ၾကီးမားတဲ့ တန္ဖိုးရွိတယ္။ ငါတို႕ရဲ႕
အမွားအားလံုး မီးရိႈ႕ခံလိုက္ရတယ္။ အသစ္တဖန္ စတင္ခြင့္ေပးတဲ့အတြက္
ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္"
မီးေလာင္ျပီးေနာက္ သံုးပတ္အၾကာမွာ အက္ဒီဆင္ဟာ ပထမဆံုးဓာတ္ျပားစက္
တီထြင္ထုတ္လုပ္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။
Ref; Great Value in Disaster
From; Condensed Chicken Soup for the Soul.
ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

လက္တစ္ဖက္စီရဲ႕ ၾသဘာသံ

ဂ်င္မီဒူးရန္႕ထ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး ထူးျခားတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
သူဟာ အတိတ္တစ္ခ်ိန္က ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖသူေတြထဲက
တစ္ဦးအပါအဝင္ေပါ့။ ဒုတိယကမၻာ့စစ္က တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့
စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ
ပါဝင္တင္ဆက္ေပးဖို႕ သူ႕ကို ကမ္းလွမ္းလာပါတယ္။ သူ႕မွာ ပြဲစဥ္ေတြ
ဆက္ေနတဲ့အတြက္ မိနစ္အနည္းငယ္ေဖ်ာ္ေျဖျပီးေနာက္ အျခားပြဲစဥ္ကို ခ်က္ခ်င္း
သြားခြင့္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ လာခဲ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္လုိက္ပါတယ္။
စီစဥ္သူဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕ သေဘာတူလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဂ်င္မီ စတိတ္စင္ေပၚ တက္ေနတဲ့အခါ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု
ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ အခန္းတို ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ တင္ဆက္ျပီးေပမယ့္
စတိတ္စင္ေပၚမွာပဲ ဆက္လက္ရပ္ေနခဲ့တယ္။ သူရပ္ေနတာ (၁၅)မိနစ္၊ မိနစ္(၂၀)၊
မိနစ္(၃၀)တိုင္ ကုန္လြန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ သူဟာ ပရိသတ္ကိုဦးညြတ္ရင္း
စတိတ္စင္ေပၚကေန ဆင္းလာခဲ့တယ္။ စတိတ္စင္ေနာက္ဘက္မွာ တစ္စံုတစ္ဦးက
သူ႕ကိုတားရင္း ေမးလိုက္ပါတယ္။ "ခင္ဗ်ား ေဖ်ာ္ေျဖရမဲ့အခ်ိန္ထက္
ပိုေနခဲ့တယ္လို႕ ထင္မိပါတယ္။ ဘာျဖစ္ေနလို႕လဲ"
ဂ်င္မီက ျပန္ေျဖပါတယ္။
"ကြ်န္ေတာ္ အျခားပြဲစဥ္ကိုကူးျပီး ေဖ်ာ္ေျဖရမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေနခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ ေရွ႕ဆံုးတန္းကိုထြက္ျပီး ၾကည့္လို္က္ပါလား။
ေရွ႕ဆံုးတန္း သူထြက္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ စစ္ပြဲအတြင္းက
လက္တစ္ဖက္စီဆံုးရံႈးခဲ့ရတဲ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းနွစ္ဦးကို ေတြ႕ရပါတယ္။
တစ္ဦးက ညာဖက္လက္ ဆံုးရံႈးခဲ့ရျပီး အျခားတစ္ဦးကေတာ့ ဘယ္ဖက္လက္
ဆံုးရႈံးခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ဦးေပါင္းမွ လက္ခုပ္တီးနိုင္ၾကတာပါ။
တကယ္လည္း သူတို႕ႏွစ္ဦးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ လက္ခုပ္တီး
ၾသဘာေပးေနခဲ့ၾကပါတယ္။
Ref; The Sound of One Hand Clapping by Tim Hansel
ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

အမာရြတ္

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ သူတက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းရဲ႕
ပထမအၾကိမ္ မိဘဆရာအသင္း အစည္းအေဝးပြဲကိုတက္ေရာက္ဖုိ႕ မိခင္ျဖစ္သူကို
ဖိတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ တက္ျဖစ္ေအာင္တက္မယ္လို႕ မိခင္က ေျပာလိုက္တဲ့အခါ
ေကာင္ကေလး တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဆရာေတြဟာ
သူ႕မိခင္ကို ေတြ႕ျမင္ၾကျပီး သူ႕မိခင္ရဲ႕ ပံုပန္းသြင္ျပင္ေၾကာင့္ သူအရွက္
ရနုိင္ပါတယ္။ သူ႕အေမဟာ လွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေပမယ့္
ညာဘက္ပါးျပင္မွာေတာ့ ၾကီးမားတဲ့ အမာရြတ္တစ္ခု ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ေလးဟာ
သူ႕အေမ အမာရြတ္ ဘာေၾကာင့္ ရခဲ့သလဲဆိုတာ မေမးခ်င္သလို
ေျပာလည္းမေျပာခ်င္ပါဘူး။
သူ႕အေမမွာ အမာရြတ္ ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ အစည္းအေဝးပြဲမွာေတာ့ လူတုိင္းဟာ သူမရဲ႕
သဘာဝအလွနဲ႕ ၾကင္နာမႈေတြေၾကာင့္ ေလးစားအထင္ၾကီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ေကာင္ေလးကေတာ့ ရွက္ရြံ႕အားငယ္ေနျပီး လူတိုင္းနဲ႕ ပုန္းကြယ္ေနခဲ့ပါတယ္။
သူ႕အေမနဲ႕ ဆရာျဖစ္သူတို႕ စကားေျပာေနတာကို ၾကားနိုင္တဲ့ေနရာ
သူေရာက္လာမိျပီးေနာက္ သူတို႕ေျပာေနသမွ် ၾကားခဲ့ရပါတယ္။
"ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လုိျဖစ္ျပီး အမာရြတ္ ထင္ခဲ့ရတာလဲ" လို႕ ဆရာျဖစ္သူက
ေမးျမန္းစံုစမ္းပါတယ္။
သူ႕အေမက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
" ကြ်န္မသား ကေလးဘဝတုန္းက မီးေလာင္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ပိတ္မိေနခဲ့တယ္။ မီးဟာ
ထိန္းခ်ဳပ္လို႕မရေလာက္ေအာင္ ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့အတြက္ အခန္းထဲ ဘယ္သူမွ
မဝင္ရဲခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္မသားရဲ႕ပုခက္ဆီ ေျပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာမီးစတစ္ခု
ျပဳတ္က်လာတာကိုေတြ႕ေတာ့ သားကိုကာကြယ္ဖို႕ ကြ်န္မကိုယ္ကို သူ႕အေပၚ
မိုးေပးခဲ့ရတယ္။ မီးစထိမွန္တဲ့အခါ ကြ်န္မ သတိလစ္ေမ့သြားခဲ့ရတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မီးသတ္သမားတစ္ဦး ေရာက္လာျပီး ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ဦးကို
ကယ္ခဲ့ပါတယ္" သူ႕အေမဟာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အမာရြတ္ထင္ေနတဲ့ ပါးျပင္ကို
ကိုင္လုိက္ပါတယ္။ "ဒီအမာရြတ္ကေတာ့ အျမဲတမ္း ရွိေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္
ဒီေန႕အထိ ကြ်န္မလုပ္ခဲ့မိတာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ဘယ္တုန္းကမွ
ေနာင္တမရမိခဲ့ပါဘူးရွင္"
ဒီစကားကို ၾကားရတဲ့အခါ ေကာင္ကေလးဟာ ပုန္းကြယ္ရာကေန ထြက္လာျပီး သူ႕အေမဆီ
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႕ ေျပးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႕အေမ သူ႕အေပၚ အနစ္နာ
ခံခဲ့တာကိုေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ
မိခင္ျဖစ္သူကိုသိုင္းဖက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႕တစ္ေန႕လံုး သူဟာ
သူ႕အေမရဲ႕လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္းရင္း
ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားေနခဲ့မိေတာ့တယ္။
Ref; The Scar by Lih Yuh Kuo
ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

သူလိုလူမ်ိဳးကို ဘယ္အရာမွ မဟန္႕တားနိုင္

You may be disappointed if you fail, but you are doomed if you don't
try. (Beverly Silly)
သင္ ရံႈးနိမ့္တဲ့အခါ စိတ္ပ်က္ေကာင္း ပ်က္မိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္
သင္မၾကိဳးစားခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ က်ရံႈးရပါလိမ့္မယ္။
အသက္ ငါးနွစ္အရြယ္မွာ သူ႕ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြ ျပင္းထန္တဲ့ အပူေလာင္မူ
ခံစားခဲ့ရျပီးေနာက္ ဂလင္းကန္နင္ဟန္ကို ဆရာဝန္ေတြနဲ႕ ျပသစစ္ေဆးခဲ့ၾကပါတယ္။
သူဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ ေျခမသန္သူတစ္ဦးျဖစ္ျပီး သူ႕ဘဝရဲ႕
လက္က်န္အခ်ိန္ေတြကို လက္တြန္းလွည္းနဲ႕ပဲ ကုန္ဆံုးရလိမ့္မယ္လို႕
ဆရာဝန္ေတြက ယံုၾကည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ "သူလမ္းေလွ်ာက္နိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ အခြင့္အေရးေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး" လုိ႕ ဆရာဝန္ေတြက
ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆရာဝန္ေတြဟာ သူ႕ရဲ႕ေျခေထာက္ကို စစ္ေဆးနုိင္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ႏွလံုးသားကို
စစ္ေဆးဖို႕ နည္းလမ္းကိုေတာ့ မသိရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ သူဟာ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕စကားကို
နားမေယာင္ဘဲ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္နုိင္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
အိပ္ရာထဲလဲေလ်ာင္းရင္း ပိန္လီျပီး ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့၊
အနာရြတ္ေတြဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ေျခေထာက္တစ္စံုကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲကေန
ေျပာလိုက္ပါတယ္။ "ေနာက္တစ္ပတ္ဆို အိပ္ရာက ထမယ္။ ျပီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္မယ္"
အဲဒီေနာက္ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း သူလုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ျခံဝန္းထဲက ထြန္းတုံုးေဟာင္းတစ္ခုကိုကိုင္ျပီး လမ္းေလ်ွာက္ဖုိ႕
ၾကိဳးစားေနတဲ့ ဂလင္းကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႕ ျပတင္းေပါက္က
ခန္းဆီးလိုက္ကာကိုဖယ္ျပီး ၾကည့္ေနခဲ့ရေၾကာင္း မိခင္ျဖစ္သူက ေျပာျပပါတယ္။
လက္ကိုင္တစ္ဖက္စီကိုကိုင္ရင္း ၾကမ္းတမ္းျပီး လိမ္ဖယ္ဖယ္ျဖစ္ေနတဲ့
သူ႕ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြ အလုပ္စတင္လုပ္ကိုင္နုိင္ေစဖို႕ ၾကိဳးစားပါေတာ့တယ္။
အဆင့္တိုင္းမွာ နာက်င္မႈေတြ ခံစားရျပီးေနာက္ သူဟာ
လမ္းျပန္ေလွ်ာက္နိုိင္ဖို႕ ပိုျပီးနီးစပ္လာခဲ့ပါတယ္။ မၾကာမီ
သူလမ္းေလွ်ာက္နိုင္လာခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာမီ သူေျပးနုိင္လာခဲ့ပါတယ္။ သူစတင္
ေျပးနုိင္လာတဲ့အခါ သူ႕ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ဟာ ပိုျပီးေတာ့ ခုိင္မာျပတ္သားလာခဲ့တယ္။
"ငါလမ္းေလွ်ာက္နိုင္မယ္လို႕ အျမဲတမ္း ယံုၾကည္ခဲ့သလို
ေလွ်ာက္လည္းေလွ်ာက္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ အျမန္ဆံုး
ေျပးနုိင္တဲ့လူထက္ပိုျပီး ေျပးနုိင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေတာ့မယ္"
အဲဒီလုိေျပာဆိုရင္း သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။
သူဟာ နာမည္ေက်ာ္ တာေဝးအေျပးသမားတစ္ဦးျဖစ္လာျပီး ၁၉၃၄ ခုနွစ္မွာ (၄: ၀၆)
နဲ႕ ကမၻာ့စံခ်ိန္ တင္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။ မစ္ဒီဆင္စကြဲယားဥယ်ာဥ္မွာ သူ႕ကို
ရာစုႏွစ္ရဲ႕ ထူးခြ်န္ေသာ အားကစားသမားတစ္ဦးအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
Ref; Nothing Could Stop this Man by Jeff Yalden
ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

အားနည္းသူရဲ႕ အားသာခ်က္

လန္ဒန္ျမိဳ႕မွာ ျမဴနွင္းေတြ အလြန္ထူထပ္စြာ က်ဆင္းေနတဲ့ ေန႕တစ္ေန႕မွာေပါ့။
ျမဴႏွင္းေတြဟာ အလြန္ထူထပ္စြာ က်ဆင္းေနတဲ့အတြက္ ေရွ႕တစ္လွမ္းထက္ပိုျပီး
မျမင္ရပါဘူး။ ဘက္စ္ကားေတြ၊ ကားငယ္ေတြနဲ႕ တကၠစီကားေတြဟာ
ေမာင္းလို႕မရတဲ့အတြက္ လမ္းေပၚမွာပဲ ရပ္ထားၾကရပါတယ္။ လူေတြဟာ
ျမဴနွင္းထုထဲမွာ စမ္းတဝါးဝါး သြားလာေနၾကတယ္။ မစၥတာစမစ္ဟာ
ေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာ အေရးၾကီးအစည္းအေဝး သြားစရာရွိေနတယ္။ အဲဒီကို အခ်ိန္မီ
ေရာက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို ပို႕ေဆာင္မေပးနုိင္ပါဘူး။
ပါလီမန္ကိုေရာက္ဖို႕ သူၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ လမ္းေပ်ာက္ေနရပါတယ္။ ရုတ္တရက္
လူစိမ္းတစ္ဦးနဲ႕ သူတိုက္လုိက္မိတယ္။ သူ႕ကို ကူညီရမလားလို႕ လူစိမ္းက
ေမးလာတယ္။ ပါလီမန္ကို သြားခ်င္ေၾကာင္း မစၥတာစမစ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူ႕ကို
ပို႕ေဆာင္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လူစိမ္းက ေျပာလာပါတယ္။ မစၥတာစမစ္ဟာ
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာဆိုရင္း လူစိမ္းနွင့္အတူ စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းလာပါတယ္။
တစ္မိနစ္ကုန္တုိင္း ျမဴႏွင္းေတြဟာ ပိုျပီးသိပ္သည္းလာပါတယ္။ လူစိမ္းကေတာ့
လမ္းရွာေဖြသြားလာရာမွာ အခက္အခဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ
လမ္းမၾကီးအတုိင္းသြားတယ္။ အျခားတစ္လမ္းကို ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္တယ္။ ပန္းျခံကို
ျဖတ္သန္းလိုက္တယ္။ နာရီဝက္အၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ျပီးတဲ့အခါ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ကို
ေရာက္လာပါတယ္။ လူစိမ္းဟာ လမ္းေတြကို ဘယ္လုိလုပ္ျပီး
ရွာေတြ႕နိုင္ခဲ့သလဲဆိုတာ မစၥတာစမစ္ စဥ္းစားလို႕ မရခဲ့ပါဘူး။
"အံ့ဖြယ္ပါပဲဗ်ာ။ ျမဴနွင္းေတြထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး လမ္းေတြ႕တာလဲဗ်" လို႕
သူေမးလိုက္ပါတယ္။
"ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ
မ်က္မျမင္ေလဗ်ာ" လို႕ လူစိမ္းက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
Ref; A London Frog from Brighter Grammar
ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

မပူပန္သင့္ေသာ အရာႏွစ္ခု

ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မပူပန္သင့္တဲ့ အရာႏွစ္ခုရွိပါတယ္။
ပထမတစ္ခုကေတာ့ ေျပာင္းလဲလို႕မရတဲ့ အရာေတြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း
မရွိသင့္ပါဘူး။ ေျပာင္းလဲလို႕မရတဲ့အရာေတြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းဟာ
မိုက္မဲဲျပီး အက်ိဳးမရွိတဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုပါ။
ဒုတိယတစ္ခုကေတာ့ ေျပာင္းလဲလုိ႕ရတဲ့ အရာေတြအတြက္
စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းမရွိသင့္ပါဘူး။ ေျပာင္းလဲလို႕ရတဲ့ အရာေတြအတြက္
စိုးရိမ္ပူပန္ေနမဲ့အစား လက္ေတြ႕ေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းက ပိုျပီးလြယ္ကူပါတယ္။
တစ္စံုတစ္ရာအတြက္ ဆယ္ၾကိမ္မွာ ကိုးၾကိမ္ေလာက္ပူပန္ေနျခင္းဟာ အဲဒီ
ပူပန္စရာကိစၥထက္ပိုျပီး အႏၱရာယ္ရွိပါတယ္။
စိုးရိမ္ပူပန္ေစတဲ့အရာေတြကို သင့္ဘဝထဲကေန ဖယ္ထုတ္လိုက္ပါေတာ့…။
ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။
Ref; Two Things Not To Worry by Unknown.